پلوریبوس در قسمت قبلی خود، در جائی تمام شد که کارول در پی کشف معمای روند معکوس کردن این دیستوپیا به چیز عجیبی برخورد کرد. پلوریبوس حالا در ادامه‌ی روایت‌اش دوباره به ژانر برمی‌گردد. در این قسمت کارول از آن سردخانه‌‌ی آخرالزمانی بیرون می‌زند و مخاطب منتظر است تا ببیند که در آن داخل، چه بر سر قهرمان‌اش آمده است. حالا این ژانر است و ایده محرک. کارول در یک نورپردازی نئونوآری از در سردخانه‌ی مرموز بیرون می‌زند. به صراحت می‌توان کلمه‌ی نوآر را برای این سریال به کار برد، چراکه المان «بدبینی» در همه جای روایت حضور دارد.

کارول برای محافظت از فردیت‌اش در فلسفه‌ی اگزیستانسیالیست این اجازه را دارد تا در مقابل این هویت جمعی بایستد. اما کنش‌های او در سینمای نوآر تبدیل به عنصر مهمی به‌نام نبود قطعیت می‌شود، اینکه آیا می‌توان هدف کارول را یک مسیر اخلاقی در نظر گرفت؟ آیا این درست است که هدف کارول وسیله را برایش توجیه کند؟ در این سینما کارول را نه می‌توان یک ناجی در نظر گرفت و نه می‌توان او را گناهکار دانست. کارول در جهانی زندگی می‌کند که اخلاقیات تبدیل به مبهم‌ترین ِخصیصه‌ها شده است. از لحاظ جهان تاریک نوآری نمی‌توان نظری قطعی داد که آیا حق با کارول است و یا آدم‌هایی که این آخرالزمان را هدایت می‌کنند. شخصیت‌پردازی کارول از نظر عناصر سبک روایی جائی که به ملاقات دیاباته می‌رود، خصیصه‌ی سرگشتگی را به خود می‌گیرد.