صنعت بازی‌های ویدیویی در دهه گذشته تغییرات بنیادینی را تجربه کرده است. زمانی تنها راه تجربه یک بازی جدید، مراجعه فیزیکی به فروشگاه‌ها و خرید دیسک‌های نوری بود. اما با پیشرفت زیرساخت‌های اینترنت و افزایش ظرفیت حافظه‌های SSD، گذار از دیسک‌های فیزیکی به سمت دانلودهای دیجیتال و سرویس‌های ابری، به استاندارد جدیدی تبدیل شده است. سونی به عنوان یکی از پیشگامان این عرصه، با توسعه شبکه پلی استیشن (PSN) و بازنگری اساسی در سرویس‌های اشتراکی خود، اکوسیستمی را پدید آورده که در آن دسترسی به محتوا سریع‌تر، مدیریت آرشیو آسان‌تر و تنوع عناوین بیشتر از همیشه است.

برای گیمرهای ایرانی که همواره با چالش‌های دسترسی مستقیم به بازارهای جهانی، تحریم‌های بانکی و نوسانات شدید ارزی مواجه هستند، شناخت دقیق این اکوسیستم دیگر یک انتخاب نیست، بلکه یک ضرورت است. استفاده از قابلیت‌های پنهان این شبکه و درک صحیح از مدیریت اکانت، می‌تواند تجربه‌ای مقرون‌به‌صرفه و غنی‌تر را رقم بزند. در ادامه این مقاله، با نگاهی تحلیلی به بررسی ساختار سرویس‌های سونی، تفاوت ریجن‌ها و راهکارهای بهینه‌سازی تجربه کاربری در نسل نهم کنسول‌ها می‌پردازیم.

یکی از مباحث فنی مهم در اکوسیستم پلی استیشن، بحث منطقه‌بندی یا Region است. اگرچه کنسول‌های سونی از نظر اجرای بازی‌های فیزیکی “Region Free” هستند، اما فروشگاه دیجیتال (PlayStation Store) همچنان از قوانین منطقه‌ای پیروی می‌کند. سیاست قیمت‌گذاری سونی در کشورهای مختلف متفاوت است و بر اساس قدرت خرید کاربران تنظیم می‌شود.

بسیاری از گیمرهای حرفه‌ای برای مدیریت هزینه‌های خود به سمت ریجن‌هایی حرکت می‌کنند که قیمت‌گذاری بازی‌ها در آن‌ها منطقی‌تر است. در حال حاضر، ترکیه یکی از محبوب‌ترین ریجن‌ها برای کاربران خاورمیانه محسوب می‌شود. قیمت بازی‌های روز و سرویس‌های اشتراکی در استور ترکیه، در مقایسه با استورهای آمریکا یا اروپا، تفاوت قابل توجهی دارد. البته این فرآیند نیازمند دانش فنی اولیه است، چرا که ساخت اکانت پلی استیشن ریجن ترکیه اصول خاص خود را دارد و دروازه‌ای برای ورود به دنیایی از بازی‌های ارزان‌تر محسوب می‌شود. با تهیه چنین حسابی از گیفت کارت گو، گیمرها می‌توانند همان عناوین AAA را با قیمتی بسیار پایین‌تر از نرخ جهانی تهیه کنند و در عین حال از تمام امکانات آنلاین بهره‌مند شوند.

سونی با ادغام سرویس‌های قدیمی خود، ساختار جدیدی از “پلی استیشن پلاس” را در سه سطح Essential، Extra و Premium معرفی کرد. این تغییر استراتژیک پاسخی به نیاز مخاطبانی بود که به جای خرید تک‌تک بازی‌ها، به دنبال دسترسی به یک آرشیو عظیم بودند.

تا چند سال پیش، سرویس پلی استیشن پلاس صرفاً بهانه‌ای برای تجربه بخش چندنفره (Multiplayer) بازی‌ها بود. اما سونی در پاسخ به سرویس‌های رقیب و تغییر ذائقه مخاطبان، با ادغام سرویس‌های قدیمی خود (Plus و Now)، ساختار جدید و لایه لایه‌ای را معرفی کرد. این تغییر استراتژیک پاسخی به نیاز مخاطبانی بود که به جای خرید تک‌تک بازی‌ها با قیمت‌های ۷۰ دلاری، به دنبال مدلی شبیه به نتفلیکس در دنیای بازی‌ها بودند.

درک تفاوت این سطوح برای انتخاب گزینه مناسب حیاتی است:

1.     سطح اسنشال (Essential): این سطح همان سرویس سنتی و پایه است. تمرکز آن بر حفظ امکان بازی آنلاین، دسترسی به فضای ابری برای ذخیره سیو بازی‌ها (Cloud Storage) و ارائه دو تا سه بازی رایگان ماهانه است. این گزینه برای کسانی مناسب است که فقط به دنبال تجربه آنلاین بازی‌هایی مثل Call of Duty یا FC هستند.

2.     سطح اکسترا (Extra): این سطح را می‌توان نقطه طلایی (Sweet Spot) سرویس‌های سونی دانست. جذاب‌ترین گزینه برای اکثر گیمرها که دسترسی به “Game Catalog” را باز می‌کند. این کاتالوگ شامل صدها بازی موفق PS4 و PS5 است که عناوینی همچون Ghost of Tsushima، Death Stranding و سری Assassin’s Creed در آن حضور دارند.

3.     سطح پرمیوم (Premium/Deluxe): کامل‌ترین تجربه ممکن که علاوه بر تمام موارد بالا، شامل “Classics Catalog” (بازی‌های PS1، PS2 و PSP) و نسخه آزمایشی (Game Trials) بازی‌های جدید است.

برای کاربرانی که تازه کنسول نسل نهمی تهیه کرده‌اند یا آرشیو بازی‌هایشان محدود است، خرید پلی استیشن پلاس به ویژه در سطوح اکسترا، منطقی‌ترین راهکار اقتصادی است. تصور کنید به جای پرداخت حدود ۳ تا ۴ میلیون تومان برای خرید تنها یک بازی جدید، کاربر با پرداخت مبلغی معقول برای اشتراک، به صدها عنوان دسترسی پیدا می‌کند که تمام کردن آن‌ها سال‌ها زمان می‌برد. مضاف بر اینکه عناوین ناشران شخص ثالث (Third-party) معتبر مثل یوبی‌سافت یا کپ‌کام نیز به صورت دوره‌ای به این سرویس اضافه می‌شوند.