من مرد «مخفی‌کاریم». اینکه تفنگ دست بگیری و بتونی یک منطقه رو از آدم خالی کنی اونقدرها دستاورد بزرگ و عجیبی نیست. اینکه بتونی همون تعداد آدم رو با سیاست درست بکشی و هیچکدومشون از مرگ قبلی مطلع نشن قشنگه! حتی داخل بازی‌هایی که این انتخاب رو به عهده مخاطب میذاشتن هم همیشه انتخاب من همین بوده. یادمه داخل سایبرپانک انقدر تواناهایی هک کردنم رو بالا برده بودم که بدون کوچک‌ترین درگیر شدن میتونستم هر تعداد آدمی که میخوام رو ذوب کنم و پیش برم.

محمدامین بهتوئی

یه مخفی کاری که بشه با اکشن جمعش کرد، یا در واقع مخفی‌کاری تهاجمی! من همیشه دوست دارم اگه امکانشو داشته باشم، به‌صورت مخفیانه دخل دشمنا رو بیارم و اگه هم لو رفتم، سریع بتونم با اکشن جمعش کنم. مثلا دوتا بازی آخر Splinter Cell برام همین فازو داشتن. یا Dishonored Death of the Outsider بعد از اینکه سیستم Chaos رو حذف کرد، بهت اجازه می‌داد که با همچین ذهنیتی بازی کنی.

رایان زجاجی

خب راستش بستگی به خود بازی داره و این که چقدر تشویقم میکنه که مخفی‌کاری پیش برم. مثلا تو گوست آو سوشیما خیلی فاز نینجایی میگرفتم و دوست داشتم تا جایی که میتونم مخفی‌کاری پیش ببرم یا مثلا تو یه سری بازیا مثل لست آو آس اگه مخفی‌کاری پیش نرید کارتون خیلی سخت میشه و طبیعتا منم تا جایی که سوتی‌ ندم با همین روش پیش میرم. دیس‌آنرد رو هم بهترین مثال از یه بازی میدونم که مخفی‌کاری توش واقعا میچسبه. ولی خب تو یه سری گیما مثل فارکرای عمدتا دوست دارم تا هرچی میبینم رو بفرستم هوا و مستقیم مبارزاتو پیش ببرم.در کل هر دو روش رو دوست دارم و بسته به این که اون بازی چقدر جذاب پیاده‌سازی کردتش ازش لذت میبرم.

محمدرضا نوروزی

من از اون دسته بازیکنا هستم که دوست دارن همه چیز در آروم‌ترین شکل ممکن و کاملا مخفیانه پیش ببره اما تهش همه با هزار جور اسلحه و کلی بمب و مواد منفجره کشته میشن! خیلی دوست دارم بازی‌ها رو اگر امکانش رو بهم میدن به طور مخفیانه پیش ببرم اما یوهو یک سوتی بد میدم و مجبور میشم همه رو بکشم!

علیرضا طالقانی