فیلم Goodrich دومین تجربۀ سینمایی هیلی مایر شایر ۳۷ ساله در قالب کارگردان است. مایکل کیتون و میلا کونیس، دو ستارۀ هالیوودی، در این فیلمِ کمدی-درام ایفای نقش کرده‌اند.

سه‌خطی: زندگی اندی گودریچ، دلال آثار هنری، زمانی که همسر دومش او را برای ورود به یک برنامه توانبخشی ۹۰ روزه ترک می کند و او را تهدید به طلاق می‌کند به هم می ریزد. اندی مسئولیت دوقلوهای ۹ ساله‌شان را بر عهده می گیرد و این اتفاق او را به دنیای مدرن والدینی سوق می دهد که به‌هیچ‌وجه برای آن آماده نیست. از آنجایی که حرفه‌اش به حاشیه می‌رود، او به دختر باردارش برای حمایت تکیه می‌کند و در نهایت به پدری تبدیل می‌شود که دخترش همیشه آرزویش را داشته است.

به احتمال قریب به یقین، کسانی که به سراغ تماشای فیلم Goodrich آمده‌اند نه به خاطر اسم کارگردان بلکه به دلیل وجود ستاره‌ای به نام مایکل کیتون و یا میلا کونیس به این فیلم فرصت داده‎‌اند. هلی مایر شایر پیش از این فیلم کمدی-عاشقانۀ کم سر‌و‌صدایی به نام Home Again را در سال ۲۰۱۷ به روی پردۀ سینما برد. حال او در دومین تجربۀ کارگردانی خود، از مایکل کیتون در نقش اندی گودریچ بهره برده است تا کمدی-درامی با محوریت خانواده را به تصویر بکشد که قرار است در مدت ۱۰۰ دقیقه، به تقابلِ مابین مردِ کار و مردِ خانواده بپردازد.

فیلم Goodrich به شکلی تهاجمی آغاز می‌شود. فیلمساز از همان سکانس افتتاحیه، با تمام قوا به شخصیت اصلی حمله‌ور می‌شود و او را سرزنش و حتی تحقیر می‌کند! همسر اندی گودریچ که تا اواخر فیلم هم غایب است؛ شبانه به اندی زنگ می‌زند و با حالتی طلبکارانه می‌گوید که به کلینیک ترک اعتیاد رفته و ۹۰ روز آنجا خواهد ماند و در این مدت، اندی باید مراقب بچه‌ها باشد! او اندی را هم بابت اینکه چیزی درباره مصرف قرص‌ها نمی‌دانست سرزنش می‌کند و در پایان مکالمه هم درخواست طلاق می‌کند! در ادامه فیلم می‌بینیم که فرزندان ۹ سالۀ اندی -به لطف تربیتِ فوق‌العادۀ مادرشان- مجسمه‌ای در خانه می‌شکنند و طلبکار هم هستند و پدر حتی در چنین شرایطی حق ندارد به آنها بگوید بالای چشمشان ابروست! یا در صحنه‌ای دیگر حتی پرستار خانه هم برای اندی شاخ و شانه می‌کشد و از انجام وظایف خود کوتاهی می‌کند! عجیب‌تر اینجاست که اندی در محل کار خود هم، علیرغم اینکه با توجه به وضع مالی‌اش قاعدتا آدم موفقی بوده است، توسط همکاران و رده‌های پایینترش کوچک می‌شود! چنین فضایی در ۳۰، ۴۰ دقیقۀ ابتدایی فیلم حاکم است و فیلمساز به شکلی ناجوانمردانه به کاراکتر اصلی خود حمله‌ور می‌شود و مشکل اصلی اینجاست که ما تقریبا هیچ یک از اشکالات او را به چشم ندیده‌ایم و صرفا در دیالوگ‌ها می‌شنویم!

اما در ادامه فیلم روند خودش را پیدا می‌کند و همه چیز به شکلی درگیرکننده پیش می‌رود. در حقیقت شخصیت‌پردازی اندی گودریچ در نیم ساعت ابتدایی فیلم به هیچ وجه خوب پیش نمی‌رود و روند فیلم هم روندی خصمانه و غیرقابل پذیرش است. از سکانس‌های اضافۀ فردِ همجنسگرا گرفته تا تحقیرشدن‌های متعدد اندی در موقعیت‌های متعدد! اما در ادامۀ فیلم داستان به خوبی پیش می‎‌رود و با قرار گرفتن اندی در موقعیت‌های گوناگون، این شخصیت برای بیننده ساخته می‌شود و بیننده می‌تواند با او همذات‌پنداری کند.

بدون شک نقطه قوت اصلی فیلم «گودریچ»، بازی قابل تحسینِ مایکل کیتون است. مایکل کیتون ستارۀ هالیوودی است که بار‌ها و بار‌ها در آثار گوناگون درخشیده است و حالا در سن ۷۳ سالگی، کماکان موفق می‌شود نقش‌آفرینی قدرتمدی را ارائه دهد. مایکل کیتون در انتقال حس فوق‌العاده عمل می‌کند و نقطۀ اوج بازیِ او در سکانس‌های پایانی فیلم و سکانس بیمارستان است.

هم‌بازی مشهور مایکل کیتون در این فیلم میلا کونیس ۴۱ ساله است که در نقش «گریس»، دختر اندی گودریچ ایفای نقش می‌کند. در نیمۀ اول فیلم، فرصت خاصی برای ارائۀ بازی قابل دفاع به کونیس داده نمی‌شود اما او در سکانس‌های پایانی فیلم نشان می‌دهد که چرا انتخاب آرنوفسکی برای همبازی شدن با ناتالی پورتمن در فیلم Black Swan بوده است.

نکته قابل دفاع دربارۀ فیلم «گودریچ» این است که این فیلم می‌توانست همانند آثار پرشمار کمدیِ سالیان اخیر هالیوود، تبدیل به اثری رذل شود که با سوء استفاده از نامِ یکی دو ستارۀ هالیوودی، چند موقعیت بامزه بین کیتون و کودکان ۹ ساله‌اش بسازد و با تبلیغات، به یک فروش سودده برسد و پرونده‌اش را ببندد و برای همیشه محو شود! اما هیلی مایر شایر و مایکل کیتون ترجیح می‌دهند به جای ساخت فیلم حاویِ چند صحنۀ بامزه، اثری دغدغه‌محور بسازند که اگر نیم ساعت ابتدایی آن را در نظر نگیریم، حقیقتا اثری قابل قبول است که ارزش تماشا دارد. فیلمساز سعی دارد به موضوعی قابل تأمل و البته مهم اشاره کند. اینکه آیا مردِ خانواده فقط قرار است تبدیل به ماشین درآمدزایی خانواده شود و یا وظایفی فراتر از آن دارد؟ «گودریچ» به خوبی موفق می‌شود استیصال یک مرد میانسال که تمام زندگی‌اش را وقف کارش کرده است را به نمایش بکشد و به خوبی با یک پیچش داستانی نشان می‌دهد که عرصۀ کار و درآمدزایی عرصه‌ای بی‌رحم است که مروت و مهربانی سرش نمی‌شود و شغل و کسب‌و‌کار برای انسان همیشگی نیست. بلکه این خانواده است که همواره برای انسان می‌ماند و باید بخش مهمی از توجه و زمانش را به سپری کردن وقت با آنها دهد.

در پایان باید گفت فیلم Goodrich اثری قابل قبول در ژانر کمدی-درام است که نسبت به آثار کمدی گیشه‌ای و رذل هالیودی جایگاهی بالاتر دارد و با نمایش اهمیتِ حضور جسمی و ذهنی یک فرد در خانواده، نسبت به آن آثار در جایگاهی بالاتر قرار می‌گیرد. فیلم Goodrich علیرغم اینکه به اثری قدرتمند تبدیل نمی‌شود و نیم‌ساعت ابتدایی ضعیفی دارد؛ به لطف نقش آفرینی قابل تحسین مایکل کیتون، موسیقی متن قابل قبول و پایان‌بندی دوست‌داشتنی‌اش، اثری است که ارزش تماشا دارد.

نمره نویسنده به فیلم: ۶ از ۱۰