1
امروز، فوت و فن به یک رکورد جام جهانی اشاره می‌کند. این بار داستان ویکنت دل بوسکه را مرور می‌کنیم که اسپانیا را به نخستین قهرمانی‌اش رساند و تاریخ‌ساز شد.
هر کسی که آن صبح در خیابان “کایه تورو” قدم می‌زد، نمی‌توانست از این صحنه چشم‌پوشی کند. در میانه یکی از پررفت‌وآمدترین خیابان‌های سالامانکا، یک مجسمه برنزی تمام‌قد از یکی از فرزندان محبوب این شهر قرار داشت. اما آن روز صبح، این مجسمه به طرز غیرمعمولی تخریب شده بود.
فریم زاویه‌دار، کت‌وشلوار، کراوات، و موی کم‌پشت همگی سر جای خود بودند. اما سبیل معروف دل بوسکه تغییر شکل داده بود و حالا رنگی کرمی و درخشان داشت.
اگرچه آن روز اول آوریل ۲۰۱۹ بود (روز جهانی دروغ اول آوریل) و خود دل بوسکه شش ماه پیش از آن سبیلش را موقتاً تراشیده بود، اما این تخریب باعث ناراحتی مردم شد و مجسمه فوراً تمیز شد. این کار با همان دقتی انجام شد که اسپانیا حدود یک دهه پیش در راه رسیدن به اولین قهرمانی‌اش در جام جهانی فیفا از خود نشان داده بود.
مسیر دشوار اسپانیا تا فتح قله فوتبال
پس از شکست غیرمنتظره در برابر سوئیس در بازی افتتاحیه مرحله گروهی، “لاروخا” با پیروزی‌های ۱-۰ پشت سر هم در مراحل حذفی پیش رفت و نهایتاً در شهر ساکر سیتی آفریقای جنوبی، مقابل هلند به پیروزی رسید.
آن‌ها در قله فوتبال ایستادند، جایی که پیش از آن تنها هفت تیم دیگر به آن دست یافته بودند. اما هیچ‌یک از آن‌ها مربی‌ای به سن ۵۹ سالگی دل بوسکه در آن شب سرد ژوهانسبورگ نداشتند.
دل بوسکه که چهار سال پس از پایان جنگ جهانی دوم در سالامانکا متولد شد، پیش از ورود تلویزیون رنگی، مایکروویو، جت‌های مسافربری و چسب ولکرو به دنیا آمد. در جام جهانی ۲۰۱۰ آفریقای جنوبی، اگر سن سرخیو بوسکتس، پدرو رودریگز و جرارد پیکه را با هم جمع می‌کردید، به سختی به سن مربی‌شان می‌رسید که تنها یک زمستان تا شصت‌سالگی فاصله داشت.
مسیر تا قهرمانی جهان
دل بوسکه که دو سال پیش از جام جهانی منصوب شده بود، با پیروزی در هر ۱۰ مسابقه مقدماتی، اسپانیا را با سهولت به آفریقا رساند. روند طلایی اسپانیا با قهرمانی در یورو ۲۰۱۲ نیز ادامه یافت، اما پس از نمایش‌های ناامیدکننده در جام جهانی ۲۰۱۴ برزیل و مسابقات اروپایی بعدی، “ال بیگوتون” در تابستان ۲۰۱۶ استعفا داد.
فلسفه‌ای پایدار
دل بوسکه در طول هشت سال مربیگری خود، اصولش را حفظ کرد: همیشه ۴-۳-۳، همیشه مثبت و با هویتی مشخص. او که بیش از یک دهه در سایه آکادمی جوانان رئال مادرید کار کرده بود و با اکراه مسئولیت تیم بزرگسالان را پذیرفت، توانست تاریخ جهانی بسازد.
دل بوسکه که خود را حامل یک مشعل ایدئولوژیک می‌دانست، در آخرین سخنرانی پیش از مسابقه اسپانیا با هلند در آن شب اوایل ژوئیه ۲۰۱۰، کاملاً متناسب با شخصیت خود عمل کرد.
او گفت: «به آن‌ها گفتم که خود را رمانتیک‌های فوتبال تصور کنند که با مهم‌ترین بازی زندگی‌شان روبرو هستند. می‌خواستم به حس رمانتیسیسمی که بسیاری از ما از کودکی با خود داریم، اشاره کنم.
هرچقدر هم فوتبال حرفه‌ای شود، هرچقدر هم پول در آن دخیل باشد، مهم این است که نجابت فوتبال را حفظ کنیم.»
تصویر متفاوت یک مربی آرام
اگرچه دل بوسکه اغلب به عنوان یک پدر مهربان شناخته می‌شود، او تصمیمات قاطعانه‌ای نیز گرفت، از جمله کنار گذاشتن فرناندو تورس در نیمه‌نهایی.
سال‌ها بعد، در مصاحبه‌ای با روزنامه اسپانیایی “مارکا”، دل بوسکه اعتراف کرد که زمان زیادی را به گذشته فکر نکرده است. او گفت: «من تنها یک بار آن بازی را تماشا کرده‌ام، در دوران قرنطینه. کل جام جهانی ۲۰۱۰ را دیدم. چه فکری کردم؟ اینکه کارهایی را خوب انجام دادیم. شوخی نمی‌کنم، همیشه می‌گویم خیلی خوش‌شانس بودیم، اما این چیزی از ارزش‌های تیم کم نمی‌کند، چون بازیکنان بزرگی داشتیم که خیلی خوب بازی کردند.»
دل بوسکه: از مربیگری تا فعالیت‌های دیگر
در یک مراسم استقبال مدنی کمی بعد از بازگشت از آفریقای جنوبی، دل بوسکه خود را «سالامانکایی بدون مرز» توصیف کرد. جالب اینجاست که زادگاه او بالاترین درصد بازنشستگان را در اسپانیا دارد. با این حال، در سال ۲۰۱۰، تنها شش سال تا رسیدن به سن قانونی بازنشستگی فاصله داشت. اما به نظر می‌رسد “ال بیگوتون” قصد بازنشستگی ندارد.
هشت سال پس از آخرین حضورش در کنار زمین، دل بوسکه همچنان در فوتبال فعال است، هم از طریق آکادمی‌ای که به نام اوست و هم در نقشی جدید برای نظارت بر فوتبال در اسپانیا.
سبیل معروف او همچنان پابرجاست، مجسمه او در “کایه تورو” آرام است و او همچنان به عنوان مسن‌ترین مربی‌ای که توانسته یک تیم را به قهرمانی جام جهانی برساند، شناخته می‌شود.