هدف من از تجربه Cuphead این نبود که عصبانی شم، بابت ندونستن اینکه باید چیکار کنم حرص بخورم و حتی از پای پی‌سی پاشم و برای آرامش اعصابم به جمع خانواده برگردم! خیلی صادقانه بخوام بگم من گول خوردم. البته میتونستم جلوی ادامش رو بگیرم اما عزت نفسم لکه‌دار می‌شد و خودم رو تو تنگنایی پیدا کردم که برای اثبات مهارت‌هام مجبور به تموم کردنش شدم! آیا از Cuphead لذت بردم؟ صددرصد. فوق‌العاده دوست‌داشتنی، چالش‌برانگیز و البته اعصاب‌خوردکن. آیا به شما هم توصیه میکنم تجربش کنید؟ اصلا. اصلا و ابدا 😂

محمدامین بهتوئی

والا برای من فکر می‌کنم Hotline Miami می‌تونه این عنوان رو داشته باشه. خیلی بازی باحالیه و دوستش دارم، اشتباه برداشت نکنین. ولی خب یادمه سر بعضی از مرحله‌هاش دلم می‌خواست کیبورد و مانیتور رو با همدیگه از پنجره پرت کنم بیرون! بازی سخت کم بازی نکردم ولی خیلی کم پیش اومده که مثل هاتلاین میامی از دستشون کلافه بشم.

رایان زجاجی

اون کلیپ رو دیدین که ظاهرا یک نسخه کلاسیک از ماریوئه، اما در واقع یک کاربر کلی تله و مانع کاملا غیر قابل پیش‌بینی و فوق تخیلی درست کرده که عبور ازشون رسما غیرممکنه؟ خب حقیقت اینه که بازی مشابهی واقعا وجود داره و ۱۷ سال از عمرش می‌گذره! اسم این بازی I Wanna Be the Guy هست که یک بازی پلتفرمر دوبعدی با گرافیک پیکسل آرته و به شدت سخت و غیر قابل پیش بینیه.

هر قدم که تو این بازی جلو می‌رید، به هیچ وجه نمی‌تونید قدم بعد رو پیش‌بینی کنید، مگر اینکه یک بار تو تله بیفتید و از اول مرحله بیاید! این یعنی برای رد کردن هر مرحله باید الگوی چندین تله مختلف رو بلد بشید و با دقت بالا هر کدوم رو رد کنید. اگر فکر کردید «سوپر میت بوی» سخت‌ترین بازی عمرتونه، پس احتمالا سراغ I Wanna Be the Guy نرفتید.

مجتبی محمودی

اصولا بازی‌های کرش بندیکوت چالش‌برانگیزن و خیلی سخت نیستن و چالش‌ها قابل بازین. اما همچین چیزی رو قطعا نمی‌تونم راجع به It’s About Time بگم. آخرین نسخه کرش بندیکوت به شکل عجیبی سخته و کاری کرد تا دوال‌شاک کنسولم مشکل دریفت پیدا کنه. بعضی از چالش‌های بازی واقعا سختن و احساس می‌کنی که نمیشه به هیچ وجه این مرحله رو رد کرد. طولانی بودن مراحل هم یکی از دلایلیه که باعث میشه بازیکن خیلی خسته بشه و انرژی زیادی سر پازل‌ها مصرف کنه. این در حالی بود که من تروفی پلاتینیوم سه تا نسخه ریمستر/ریمیک بازی رو روی پلی‌استیشن گرفته بودم و با این حال نسخه چهارم نه‌تنها سخت‌ترین کرش بندیکوتی بود که تا به حال بازی کردم بلکه یکی از سخت‌ترین بازی‌هایی بود که توی کل عمرم تجربه کردم!

علیرضا طالقانی

راستش اولش می‌خواستم بگم دارک سولز یک ولی بعد یادم اومد یه گیمی وجود داره که انقدر سخت بود حداقل فعلا بیخیالش شدم چون اصلا اعصابش رو نداشتم و اونم چیزی نیست جز نینجا گایدن ۱ که روی درجه سختی آخر واقعا اوضاع خراب میشه. خط جون خیلی کوتاه بازیکن، آیتم‌های احیای خیلی کم و گرون قیمت و دشمنایی که با الگوریتم‌ حملات عجیب و غریب و تعداد بالا به جونتون میفتن از دلیلایی هستن که این بازی رو انتخاب کردم. وای، اصلا اون بخش تمرینی اول بازی رو یادم نمی ره که همون اول با اون باس کت و کلفتش اشکتون رو در میاره. البته که بازی واقعا خفنه و اگه فاز نینجاییش رو می‌گیرید حتما پیشنهاد می‌کنم که یه سر بهش بزنید. احتمالا منم دیر یا زود برم سراغشو بهش نشون بدم که جلوی هیچ گیمی کم نمیارم🗿

محمدرضا نوروزی

من کلا اهل بازی‌های خیلی سخت نیستم و زود دست از تجربه آثاری مثل الدن رینگ، سکیرو، ویچر 3 و آثار پیچیده دیگه برداشتم. برای من سخت‌ترین بازی عمرم Splinter Cell Pandora Tomorrow بوده و دلایل زیادی هم براش دارم. وقتی اولین بار رفتم سراغ این شاهکار 8 یا 9 سالم بود و خوب تجربه یه بازی مخفی‌کاری و شدیدا هوشمندانه‌ای مثل نسخه دوم اسپلینتر سل خیلی برام دشوار شد. سیستم این بازی محدودیت‌های زیادی طی مراحل مختلف جلوی من می‌گذاشت و بابت هر حرکتی در اون باید درست فکر می‌کردم تا بتونم چالش‌هاش رو پشت سر بگذارم. واقعیتش من عادت نداشتم چنین مسیر هوشمندانه‌ای رو داخل یک بازی ببینم و این که چقدر ماموریت‌ها می‌تونن فراتر از کشتن دشمن‌ها باشن. از طرفی اون زمان انگلیسی هم بلد نبودم که حداقل تلاش کنم بفهمم قضیه از چه قراره و خوب همه جوره این نسخه اسپلینتر سل برای من سخت‌ترین اثری بوده که تا الان تجربه کردم.

محمدعلی دهقانی آراسته