23 نوامبر 1924 کشف «ادوین هابل» مبنی‌ بر اینکه «سحابی آندرومدا» درواقع یک کهکشان جزیره‌ای دیگر در خارج از کهکشان راه شیری ما است، برای اولین‌بار در نیویورک تایمز منتشر شد.

احتمالاً بزرگ‌ترین کشف نجومی که در قرن بیستم انجام شد، این بود که آنچه زمانی «سحابی‌های مارپیچی» نامیده‌ می‌شد، درواقع کهکشان‌های مستقلی هستند که میلیون‌ها سال نوری از ما فاصله دارند.

شخصیت اصلی داستان، ستاره‌شناس آمریکایی، ادوین هابل است، اما البته همه چیز با «چارلز مسیه»، گردآورنده کاتالوگ مسیه که اکنون مشهور است، آغاز شد.

برخی سؤال‌ها درمورد این سحابی‌ها غیرقابل حل بودند. آیا آنها خوشه‌های صرف بودند، یا دورتر بودند، شاید حتی فراتر از مرزهای کهکشان ما؟

اصطلاح «جهان جزیره» برای توصیف این ایده معرفی شد که برخی سحابی‌ها منظومه‌هایی شبیه کهکشان راه شیری ما هستند.

به تدریج، در نیمه دوم قرن نوزدهم، نظریه جزیره محبوبیت نداشت. اما برخی دیگر چندان مطمئن نبودند و ازجمله شک‌کنندگان ادوین هابل بود.

یافته‌های هابل به‌طور اساسی دیدگاه علمی جهان را تغییر داد. حامیان می‌گویند که کشف سحابی هابل، خارج از کهکشان ما، به هموارکردن راه برای ستاره‌شناسان آینده کمک کرد. اگرچه برخی از همکاران مشهورتر او به‌سادگی نتایج او را مسخره کردند، هابل درنهایت یافته‌های خود را درمورد سحابی‌ها منتشر کرد.

علیرغم مخالفت‌ها، هابل که در آن زمان دانشمندی 35 ساله بود، یافته‌های خود را برای اولین‌بار در نیویورک تایمز منتشر کرد و سپس به‌طور رسمی در قالب مقاله در جلسه اول ژانویه 1925 ارائه کرد.

کار منتشرشده هابل برای او جایزه‌ای با عنوان جایزه انجمن آمریکایی و پانصد دلار از برتون ای لیوینگستون از کمیته جوایز به ارمغان آورد. در آن زمان، جایزه نوبل فیزیک کارهای انجام‌شده در نجوم را به رسمیت نمی‌شناخت، در غیر این صورت مطمئناً هابل برنده آن می‌شد.