18 فوریه 2004، دانشمندان آژانس فضایی اروپا اعلام کردند که سیاهچاله‌ای فوق‌العاده عظیم را دیده‌اند که یک ستاره را می‌شکافد و بخشی از آن را می‌بلعد.

براساس داده‌های رصدخانه‌های ایکس‌ام‌ام نیوتن و چاندرای ناسا، ستاره‌شناسان بر این باورند که یک ستاره محکوم به فنا، پس از برخورد نزدیک با یک ستاره دیگر که آن را از مسیر خارج کرد، بیش‌ازحد به یک سیاه‌چاله غول‌پیکر نزدیک شد.

این نتایج بهترین شواهد برای اثبات وجود چنین پدیده‌ای که مدت‌ها توسط تئوری پیش‌بینی شده‌ بود، هستند. با نزدیک‌شدن به گرانش عظیم سیاهچاله، ستاره توسط نیروهای جزرومدی کشیده‌ شد تا اینکه از هم فرو پاشید.

این کشف اطلاعات بسیار مهمی درمورد چگونگی رشد این سیاهچاله‌ها و تأثیر آن بر ستاره‌ها و گازهای اطراف ارائه می‌دهد.

این یکی از شدیدترین انفجارهایی است که تابه‌حال در یک کهکشان کشف شده‌ است. ستاره قبل از بلعیده‌‌شدن توسط سیاهچاله تا میلیون‌ها درجه گرم شده‌ بود. انرژی آزادشده‌ در این فرآیند معادل انرژی یک ابرنواختر است.

اخترشناسان تخمین زدند که حدود یک صدم جرم ستاره درنهایت به جرم سیاهچاله اضافه شد. این مقدار اندک با پیش‌بینی‌هایی مطابقت دارد که استدلال می‌کند تکانه و انرژی فرآیند برافزایش باعث می‌شود بیشتر گاز ستاره نابود شود و از سیاه‌چاله به دور پرتاب شود.

نیرویی که ستاره را مختل کرد، نمونه‌ای شدید از نیروی جزرومدی است که به‌دلیل تفاوت در گرانش اعمال‌شده‌ در جلو و عقب یک جسم ایجاد می‌شود.

یک مثال از نیروی جزرومدی ماه است که باعث جزرومد در اقیانوس‌های زمین می‌شود. نیروی جزرومدی مشتری هم، دنباله‌دار شومیکر-لوی را قبل از اینکه در سیاره غول‌پیکر فرو برود، از خود دور کرد.