6 آوریل 2000، آژانس فضایی اروپا اعلام کرد که برخورد تصادفی بین فضاپیمای اولیس و دم یک دنباله‌دار، دانشمندان را به این نتیجه رساند که دم دنباله‌دارها بسیار فراتر از آنچه تصور می‌شد گسترش یافته است؛ یعنی درست تا لبه منظومه شمسی.
دو مقاله منتشرشده در Nature در این تاریخ گزارش کردند که چهار سال قبل، در 1 مه 1996، اولیس از کنار دم دنباله‌دار هایاکوتاکه که هسته آن بیش از 3.5 واحد نجومی (AU) بود، پرواز کرد.
«گراینت جونز» از دانشگاه لندن، یکی از اعضای دو تیمی که این کشف را انجام دادند، اظهار داشت: «این باعث می‌شود که هایاکوتاکه طولانی‌ترین دنباله ثبت‌شده از دنباله‌دار باشد.»
«ریچارد مارسدن»، عضو آژانس فضایی اروپا می‌گوید: «وظیفه اصلی اولیس ترسیم نقشه باد خورشیدی در بالای قطب‌های خورشید است. او به‌دنبال هایاکوتاکه که اتفاقاً در 1 مه 1996 در نزدیک‌ترین فاصله خود به خورشید قرار داشت یا هیچ دنباله‌داری دیگری نبود. اولیس در زمان مناسب در مکان مناسب قرار گرفت.»
این دو تیم هنگام بررسی داده‌های قدیمی اولیس به‌طور کاملاً مستقل به امضای گویای یک دنباله‌دار برخورد کردند. جونز و همکارانش شواهد خود را در داده‌های میدان مغناطیسی یافتند.
تیم دیگر به سرپرستی «جورج گلوکلر» از دانشگاه مریلند، شواهد خود را هنگام بررسی ترکیب باد خورشیدی یافتند. دم دنباله‌دار در مقایسه با باد خورشیدی از نظر اکسیژن و کربن غنی است، اما نیتروژن و نئون آن خالی شده است.
این تیم هایاکوتاکه را به‌عنوان منبع امواج غیرعادی شناسایی کردند.
در 1 مه 1996، اولیس هم‌راستا با خورشید و موقعیتی که هایاکوتاکه هشت روز قبل از آن اشغال کرده بود، قرار گرفت. جونز محاسبه کرد که زمان قرارگیری اولیس در آن موقعیت دقیقاً زمان لازم برای خروج مواد از هسته دنباله‌دار برای طی مسافت تا فضاپیما بود.