تحقیقات جدید ارتباط معنی‌داری بین مشارکت در ورزش با شدت کم تا متوسط و کاهش میزان افسردگی پیدا کرده است.

محققان دانشگاه آنگلیا راسکین (ARU) یک بررسی جامع از مطالعات در سراسر جهان انجام دادند که به بررسی پتانسیل فعالیت بدنی برای مداخله در سلامت روان می‌پرداخت.

این تحلیل که در مجله Neuroscience and Biobehavioural Reviews منتشر شد، نشان داد که فعالیت بدنی خطر ابتلا به افسردگی را تا 23 درصد و اضطراب را تا 26 درصد کاهش می‌دهد. ارتباط قوی بین فعالیت بدنی کم و متوسط، که شامل فعالیت‌هایی مانند باغبانی، گلف و پیاده‌روی می‌شد، و کاهش خطر افسردگی یافت شد. با این‌حال، این تأثیرات در ورزش‌های با شدت بالا چندان مشاهده نشد.

فعالیت بدنی همچنین به‌طور قابل توجهی با کاهش خطر ابتلا به بیماری‌های روانی شدید، از جمله کاهش روانپریشی یا اسکیزوفرنی تا 27 درصد همراه بود.

نتایج هم در مردان و هم در زنان، در گروه‌های سنی مختلف و در سراسر جهان یکسان بود.

«لی اسمیت»، نویسنده اصلی پژوهش و پروفسور بهداشت عمومی در دانشگاه آنگلیا راسکین (ARU)، گفت:

«پیشگیری موثر از عوارض مشکلات سلامت روان، به‌عنوان یک چالش بزرگ از اهمیت فوق‌العاده‌ای در حوزه سلامت عمومی برخوردار است. این شرایط می‌تواند پیچیده باشد و نیازمند یک رویکرد چند جانبه برای درمان است. فرایند درمان ممکن است با مداخلات دارویی، روان درمانی و تغییرات سبک زندگی همراه باشد.»

اثرات شدت فعالیت بدنی بر افسردگی، نیاز به دستورالعمل‌های دقیق ورزشی را برجسته می‌کند. ورزش با شدت کم تا متوسط می‌تواند سلامت روان را از طریق واکنش‌های بیوشیمیایی بهبود بخشد. درحالی‌که ورزش با شدت بالا ممکن است واکنش‌های مرتبط با استرس را در برخی افراد بدتر کند.

اذعان به تفاوت‌ها در واکنش افراد به ورزش برای استراتژی‌های مؤثر سلامت روان حیاتی است و نشان می‌دهد که هر توصیه‌ای برای فعالیت، باید به‌طور خاص برای فرد تنظیم شود.

این واقعیت که حتی سطوح پایین تا متوسط فعالیت بدنی می‌تواند برای سلامت روان مفید باشد، اهمیت ویژه‌ای دارد. زیرا این سطوح از فعالیت ممکن است برای افرادی که می‌توانند تغییرات کوچکتری در سبک زندگی خود ایجاد کنند، بدون اینکه احساس کنند نیاز به یک برنامه ورزشی با شدت بالا دارند، قابل دستیابی‌تر باشد.