11 مه 2002، دوربین مادون قرمز و طیف‌سنج نیکموس (NICMOS) روی تلسکوپ فضایی هابل ناسا به لایه‌های غبار در یک ابر ستاره‌ساز نفوذ کردند تا ساختمانی متراکم و سنگ‌آلود از غبار و گاز را کشف کند.

این اولین تصویر نیکموس برای نزدیک به سه سال بود. این تصویر، سحابی مخروطی (NGC 2264) را نشان می‌دهد. نام آن به این دلیل مخروط است که در تصاویر زمینی، شکل مخروطی دارد.

نیکموس تلسکوپ هابل را قادر می‌سازد تا طول موج‌های نور نزدیک به فروسرخ را ببیند، به‌طوری‌که بتواند به غباری که نواحی داخلی سحابی را پنهان می‌کند نفوذ کند. بااین‌حال، مخروط بسیار متراکم است، حتی «چشم‌های مادون قرمز» نیکموس نیز نمی‌توانند در تمام طول آن نفوذ کنند.

چشم انسان نمی‌تواند نور مادون قرمز را ببیند، بنابراین رنگ‌ها مطابق با طول موج‌های مادون قرمز نزدیک هستند. نور آبی نشان‌دهنده طول موج‌های کوتاه‌تر نزدیک به مادون قرمز و نور قرمز مربوط به طول موج‌های بلندتر است.

نیکموس برای سرد نگه‌داشتن‌ آشکارسازهایش، در یک ظرف قمقمه مانند پر از یخ نیتروژن جامد قرار داده‌ شده‌ بود. انتظار می‌رفت که یخ نیتروژن جامد تقریباً چهار سال دوام بیاورد.

بااین‌حال، یخ تقریباً دو برابر سریع‌تر از آنچه تخمین زده‌ می‌شد تبخیر شد و تنها پس از 23 ماه عملیات علمی نیکموس تمام شد.

در سال 1999 با تمام‌شدن ذخایر یخ، این دوربین خاموش شد. بااین‌حال، دانشمندان آن را با ارائه یک محلول خنک‌کننده جدید در طول یک مأموریت خدماتی احیا کردند.