زمانی‌که صحبت از یک فیلم کمدی عاشقانه می‌کنیم، مهم‌ترین بخش آن شکل گرفتن یک رابطه و شیمی مناسب بین دو شخصیت اصلی داستان هستیم، اما بیننده آیا می‌تواند حس شکل‌گیری علاقه بین دو شخصیت را تشخیص دهد؟ متاسفانه جواب منفی است و فیلم در مهم‌ترین ماموریت خود موفق عمل نمی‌کند. صد البته بخشی از این مشکل فیلمنامه و کارگردانی است که فرصت کافی برای شکل‌گیری چنین موضوعی نمی‌دهد، اما حتی خود بازیگران هم شیمی مناسبی ندارند و همین موضوع باعث می‌شود ایده اصلی فیلم به بن بست بخورد.

نکته جالب توجه دیگر این است که در ابتدا قرار بود کریس ایوانز این نقش را بازی کند و متاسفانه این اتفاق رخ نداد؛ اتفاقی‌که حداقل می‌توانست باعث شود فیلمی بهتر و جذاب‌تری را شاهد باشیم و حداقل می‌دانستیم که زوج جوهانسون و ایوانز می‌توانستند زوج موفقی در فیلم باشند. این نکته درواقع ممکن است دلیلی باشد که فیلم بارها از خط لحن کمدی عاشقانه خارج می‌شود و نمی‌تواند یک لحن مشخص داشته باشد؛ چرا که علاوه‌بر مشکلات فیلمنامه نتوانسته است زوج مناسبی برای شخصیت‌های اصلی فیلم هم انتخاب کند.

اگرچه وودی هارلسون دیگر بازیگر شناخته شده فیلم Fly Me to the Moon است، اما نقش او به حدی پر رنگ نیست که این مشکلات را پوشش دهد و رفع کند. درنهایت این دو موضوع باعث می‌شود که فیلم نتواند به پتانسیل‌هایی که دارد نزدیک شود و فیلم می‌توانست اثری به مراتب با کیفیت‌تر و خوش ساخت‌تر باشد. اما در این بین باید گفت که مدت زمان فیلم هم تا حد زیادی طولانی است. فیلم درواقع می‌توانست ۲۰ تا ۳۰ دقیقه کوتاه‌تر باشد؛ چرا که در طول داستان بارها بیننده احساس می‌کند فیلم با صحنه‌های غیر ضروری یا نه چندان مهم پر شده است.