کشتی لاک پشتی که گوبوکسون نیز نامیده می شود، نوعی کشتی جنگی بزرگ کره ای بود که به صورت متناوب توسط نیروی دریایی سلطنتی کره در خلال دودمان چوسون از اوایل قرن پانزدهم میلادی تا قرن نوزدهم میلادی مورد استفاده قرار می گرفت. آن به همراه کشتی جنگی پانوکسون در نبرد بر علیه کشتی های مهاجم ژاپنی به کار گرفته می شد. نام کشتی از پوشش محافظتی پوسته مانند آن مشتق شده است. این طراحی غالبا به عنوان اولین کشتی رزهی جهان شناخته می شود.

اولین منابع در مورد نسل اول و قدیمی تر کشتی های لاک پشتی که گویسون خوانده می شد، از صفحات متعلق به سال های ۱۴۱۳ تا ۱۴۱۵ مرجعی به نام وقایع نامه سلسله چوسون بدست آمده است که نبردی ساختگی بین یک گویسون و یک کشتی جنگی ژاپنی را روایت می کند. اما این کشتی های لاک پشتی اولیه به دلیل کاهش آمادگی نیروی دریایی کره در خلال دوره ای طولانی از صلح نسبی از رده خارج شد.

کشتی های لاک پشتی در جنگ بر علیه نیروهای دریایی ژاپنی که بخشی از کوشش تویوتومی هیدیوشی برای فتح کره در حدفاصل بین سال های ۱۵۹۲ الی ۱۵۹۸ بود شرکت داشتند. دریاسالار یی سون شین به عنوان طراح این کشتی شناخته می شود. کشتی های لاک پشتی او با حداقل ۵ نوع مختلف توپ تجهیز شده بود. متمایزترین ویژگی آنها یک سر اژدها مانند در قسمت جلویی بود که می توانست آتش یا شعله های توپ از دهانه آنها پرتاب شود. هر کدام از آنها به یک عرشه کاملا پوشیده به منظورمحافظت در مقابل آتش تیرهای کمان، گلوله های تفنگ فتیله ای و تسلیحات آتش افروز مجهز شده بودند. عرشه به میخ های آهنی مجهز گشته بود تا افراد دشمن را از تلاش برای فرود آمدن بر کشتی دلسرد کند.

همچنین صفحات آهنی نابود سازی کشتی لاک پشتی را برای کشتی های ژاپنی مشکل تر می ساخت زیرا توپ ها، گلوله های شمخال ها و تیرهایی که از بالا شلیک می شدند، در آسیب رساندن به کشتی لاک پشتی با ناکامی مواجه می شدند.

ساخت

بر اساس کتاب نانجونگ ایلگی که خاطرات زمان جنگ یی در آن درج شده است، یی سون شین پس از مشورت با زیر دستانش تصمیم گرفت تا به سال ۱۵۹۱ کشتی لاکپشتی را از روی طرح های موجود احیا کند. یی به محض اینکه به این نتیجه رسید که تهاجم ژاپنی ها اگر قطعی هم نباشد متحمل است، با افسران زیر دستش که نام نا ته یونگ به عنوان سازنده اصلی در بین آنها به چشم میخورد، اولین کشتی امروزی را طراحی کرده و ساختند. دفترچه خاطرات یی به همراه کتابی با عنوان هانگ نوک که توسط برادر زاده اش یی بون نگاشته شده است، چندین جزئیات مهم در مورد ساختارها، فرآیند ساخت، و استفاده از کشتی های لاک پستی در نبرد و نیز آزمایش تسلیحات به کار گرفته شده در کشتی ها را توصیف می کند.

تسلیحات سوار شده که شامل توپ های کره ای با برد در حدود ۳۰۰ تا ۵۰۰ متر می باشند، در دوازدهم مارس ۱۵۹۲ مورد آزمایش قرار گرفتند. یی اولین کشتی لاک پشتی خویش را تکمیل کرده و آن را در ۲۷ مارس ۱۵۹۲ درست یک روز پیش از محاصره بوسان و نبرد داته جین به روی آب انداخت.

ساختار

نسخه های بسیار متفاوتی از کشتی های لاک پشتی در خلال جنگ به ایفای نقش پرداختند، اما به طور کلی آنها ۱۰۰ تا ۲۰۰ فوت (۳۰ تا ۳۷ متر) طول داشتند اما آنها به شدت ساختار زیرین پانوکسون را تداعی می کنند. کشتی لاک پشتی از نظر فنی پوسته ای است که بر روی قسمت فوقانی پانوکسون قرار گرفته که لنگری بزرگ در جلوی کشتی دارد و شامل اصلاحات جزئی دیگر نیز می شود.

کشتی لاک پشتی بیش از ۲۰ فوت ارتفاع داشت و بلندای دکل آن به بیش از ۳۰ فوت می رسید. چهارچوب کشتی از تیرهای درهم تنیده و احتمالا به روش مورتیس و تنون یا چیزی شبیه به آن ساخته شده بود. گمان می رود که کشتی های مذکور از چوب درخت صنوبر، کاج قرمز و سایر چوب های متراکم ساخته شده باشد تا بتواند جنگ افزارهای سنگین را حمل کرده و لگد حاصل از پرتاب توپ ها را تحمل کند.

در قوس کشتی یک سر برآمده اژدها وجود داشت که به منظور پنهان کردن حرکات خود از چشم دشمن در نبردهایی با فاصله کوتاه از خود بخار سولفور متصاعد می کرد. این موضوع می توانست باعث سوزش چشمان کمانداران و تفنگداران ژاپنی شود. سر اژدهایی که به عنوان متمایزترین ویژگی کشتی مذکور شناخته می شود، برای در برگرفتن یک توپ در داخل خود به اندازه کافی بزرگ بود. سر اژدهایی به عنوان گونه ای از جنگ روانی نیز عمل می نمود، بگونه ای که ترس قابل توجهی در قلوب ملوانان ژاپنی القا می کرد. نسخه های اولیه کشتی لاک پشتی مواد سمی در سر اژدهایی می سوزاندند تا یک بخار سمی از خود متصاعد کنند.

در جلوی کشتی یک لنگر بزرگ وجود داشت. در زیر لنگر یک تاج چوبی موجود بود که شکلی به مانند یک صورت داشت و برای کوبیدن به کشتی های دشمن مورد استفاده قرار می گرفت.

کشتی لاک پشتی مثل پانوکسون استاندارد دو دکل و دو بادبان داشت. پاروها به منظور ایجاد قابلیت مانور و افزایش سرعت مورد بهره برداری قرار می گرفت. دیگر مزیت کشتی لاک پشتی این است که آن می توانست به گرد خود بچرخد. این کشتی وزن نسبتا پائینی نیز داشت.

کشتی لاک پشتی در هر طرف ۱۰ پارو و ۱۱ دریچه توپ داشت. غالبا یک دریچه توپ در دهانه سر اژدهایی موجود بود. دو دریچه توپ دیگر نیز در عقب و جلوی کشتی لاک پشتی وجود داشتند. توپ های سنگین این امکان را به کشتی های لاک پشتی می دادند که رگبار انبوهی از گلوله های توپ را پرتاب کنند (برخی از آنها از پیچ های چوبی مخصوص که طولی معادل چند فوت داشتند، و نیز پره های مهندسی شده ویژه ای دارا بودند). خدمه مکمل آن در برگیرنده ۵۰ تا ۶۰ دریانورد مبارز و ۷۰ پارو زن و نیز یک کاپیتان بود.

منابع تصریح می کنند که میخ های فلزی تیز برآمده از صفحات شش ضلعی قسمت فوقانی کشتی لاک پشتی را می پوشاند. مزیت عرشه بسته در این است که از ملوانان و تفنگداران کره ای در برابر تسلیحات کوچک و آتش زا محافظت می کند. میخ ها باعث دلسردی ژاپنی ها از اجرای روش اصلی نبرد دریایی شان در آن زمان می شد. این روش گلاویز شدن با کشتی دشمن به وسیله قلاب ها و سپس سوار شدن بر آن به منظور درگیری در یک نبرد تن به تن بود.

توصیفات نوشتاری کره ای تماما به یک کشتی قابل مانور، با قابلیت تغییر ناگهانی سرعت اشاره دارند. کشتی لاک پشتی مثل پانوکسون یک بدنه شناور ضد آب U شکل داشت که مزیت یک سکوی پایدارتر پرتاب توپ و قابلیت چرخیدن به دور خود را به آن می بخشید. اصلی ترین عیب کف U شکل در مقایسه با کف V شکل دراین است که آن تا حدی سرعت سیر کمتری دارد.

زره پوشی

جوانب مثبت و منفی

اعتقاد بر اینکه کشتی لاک پشتی و به ویژه سقف آن زره پوش بوده است، محل بحث می باشد. هیچ منبع روشنی در مورد زره پوش بودن این نوع کشتی ها وجود ندارد. منابع معاصر عموما در مورد ساختار کشتی لاک پشتی سخنی به میان نیاورده اند تا آنجایی که  ” تصورات ادراکی در مورد طراحی آن نیز به واسطه محدودیت در دانشی که در دست ماست، عقیم مانده اند “. منابع مرتبط عمدتا از دو مرجع به دست آمده اند، منابع جنگی ژاپنی و کره ای.

مراجع معاصر کره ای

مراجع اصلی کره ای عمدتا در این مورد سکوت کرده اند. خود دریاسالار یی سون شین در خاطرات جنگی جامع خویش هیچ اشاره ای به سقف زره پوش نکرده است.  اگرچه در یک گزارش جنگی که به تاریخ ۱۴ ژوئن ۱۵۹۲ ارسال شده بود، او یکبار به ” میخ های آهنی ” که از سقف برآمده اند اشاره کرده است.

… به دلیل تهدید محتمل حمله ژاپنی ها،  اینجانب یک کشتی لاک پشتی بخصوصی را با سری برآمده در قوس آن ساختم که از دهانه آن سر اژدهایی یک توپ شلیک می شود  و پشت آن (سقف عرشه) با میخ های آهنی (در برابر دشمنانی که قصد ورود به کشتی را دارند) مزین شده است. خدمه داخل می توانند دشمن بیرونی را ببینند ولی از بیرون دیده نمی شوند. این کشتی می تواند درون صدها کشتی دشمن پیشروی کرده و انها را آماج توپخانه خویش قرار دهد…

یی پون به عنوان برادر زاده و شاهد جنگ، در یادداشت های زندگی نامه ای خویش مختصرا اشاره کرده است که بخش فوقانی (سقف عرشه) آن با قطعاتی که میخ های تیغه دار از آنها برآمده است، پوشانده شده ولی جزئیات بیشتری در ارتباط با مواد استفاده شده ارائه ننموده است.

منابع هم عصر ژاپنی

یک مرجع ژاپنی از نبردهای کشتی ها در کره دربردارنده توصیفی از یک نبرد است که دو فرمانده ژاپنی در ۹ جولای ۱۵۹۲ تجربه کرده اند. این نبرد سه هفته پس از آن روی داد که یی سون شین ویژگی های کشتی های لاک پشتی خویش را توصیف کرده بود.

… در حدود ساعت 8 صبح ناوگان دشمن (ناوگان یی سون شین) متشکل از ۵۸ کشتی بزرگ و حدود ۵۰ کشتی کوچک، اقدام به یورش به سمت ما کردند. سه مورد از آنها کشتی های کور (کشتی های لاک پشتی) پوشیده با آهن بودند.

تویوتومی هیدیوشی یک درخواست کتبی به توکوگاوا ایه یاسو فرستاد و درخواست صفحات آهنی برای ” مقابله ” با نیروی دریایی کره را کرد. برخی این درخواست را به عنوان سندی برای زره پوشی کشتی لاک پشتی قلمداد کردند اما آن می تواند تنها اشاره ای به نیاز برای کشتی های بهتر ژاپنی برای مقابله با کشتی های کره ای بوده باشد.

در نقاشی که در قلعه ای ژاپنی یافت شده است، هنرمندان ژاپنی کشتی های لاک پشتی را به شکل ماموت های سه طبقه و به اندازه کشتی های امروزی ترسیم کرده اند. جایگاه تفنگداران در طبقه اول، کمانداران در طبقه دوم و توپ ها در طبقه سوم قرار داشت. چندین دستگیره در سراسر کشتی به منظور آزادسازی آب و خاموش کردن هر گونه آتش سوزی بر روی عرشه تعبیه شده بود. تاریخ دانان بر این باورند که تسلیحات و عملکردهای بسیاری در نقاشی فوق وجود دارند که سال ها پیش از ملت های دیگر توسعه یافته بودند.

منابع بعدی

تنها نگاره هم عصر از کشتی لاک پشتی که عموما از آن به عنوان اولین تصویر از کشتی مذکور نام برده می شود، از مرجع نوشته های کامل دریاسالار یی سون شین بدست آمده است. این مرجع اولین بار در سال ۱۷۹۵ دویست سال بعد از جنگ ویرایش گردیده است.  این اثر قلمویی در جنبه های مهم از منابع جنگی عدول کرده است: در حالیکه ساختار شش ضلعی عرشه می تواند به دیدگاهی که کشتی های لاک پشتی را دارای صفحات آهنی سقف می داند اعتبار ببخشد، اما غیبت توضیح داده نشده در باره میخ های آهنی مستدل شائبه برانگیز شده است.  این موضوع باعث انتقاد بر سر ” فقدان واقع گرایی در این اثر قلمویی ” شده  که منجر به ایجاد شبهه در اعتبار منابع گشته است.

همچنین در حوالی اواخر قرن نوزدهم میلادی، کره به دلیل تهدید از جانب فرانسه رسما تصمیم با ساخت یک کشتی زره پوشش ” درست به مانند کشتی لاک پشتی ” کرد.  طراحی رسمی این کشتی زره پوش به مرحله عملیاتی رسید اما ان بسیار سنگین بود و نتوانست شناور بماند.

طرحی از کشتی لاک پشتی دریاسالار یی متعلق به سال ۱۷۹۵ که یک الکوی شش ضلعی متمایز را به تصویر می کشد، به شدت بر این موضوع دلالت دارد که که چیزی بر روی قطعات چوبی گذاشته شده است. زره پوش بودن کشتی لاک پشتی در صورت وجود از فنون مبارزه کاملا متفاوتی نسبت به زره پوشی قرن نوزدهم برمی آمد. در حالیکه زره پوشی قرن نوزدهم معنی پوشاندن  و محافظت از اطراف و سپس تمام کشتی از گلوله های توپ دشمن می داد، اما مراد ازسقف آهنی کشتی لاک پشتی ممانعت از سوار شدن سربازان ژاپنی به آن بود.

تسلیحات

سر اژدهایی

سر اژدهایی در قسمت فوقانی کشتی در قوس آن قرار دارد. چندین گونه مختلف از سر اژدهایی در کشتی های لاک پشتی مورد استفاده قرار می گرفت. سر اژدهایی در ابتدا به عنوان گونه ای اولیه از جنگ روانی برای هراساندن سربازان ژاپنی بر کشتی سوار شد. نوعی از آنها مجهز به پیش افکنی بود که یک دود سمی غلیظ را به منظور ایجاد اختلال در دید و توانایی ژاپنی ها در هماهنگی و مانور مناسب تولید می کرد.

دفترچه خاطرات یی شرح می دهد که یک توپ می توانست در دهانه سر اژدهایی قرار گرفته و به سمت کشتی های دشمن شلیک شود. این نوع توپ ها غالبا از نوع هوانگ جا – چونگ تونگ بودند.

میخ ها

میخ های فلزی برای پوشاندن قسمت فوقانی آن به منظور بازداشتن ژاپنی از اجرای فنون سوار شدن به کشتی مورد استفاده قرار می گرفت. بر اساس منابع تاریخی، میخ ها با گونی های خالی برنج یا حصیرهای برنجی پوشانده شده بود تا ژاپنی ها با تصور امن به نظر رسیدن سوار شدن به کشتی لاک پشتی  به طعمه ای دردناک بیفتند. اما نویسندگان امروزی این مورد را محتمل نمی دانند زیرا اینچنین آرایشی آماج تیرهای آتیش دشمن قرار می گرفت.

توپ ها

کشتی لاک پشتی مانند پانوکسون استاندارد می توانست در حدود ۲۶ توپ با خود حمل کند. این موضوع یک ظرفیت دور نگه داشتن مرگبارتری نسبت به تیر یا آتش شمخال تفنگداران دریایی  که در برابر کشتی های ژاپنی مقابل مصاف می کردند، به کشتی لاک پشتی می بخشید. کشتی های ژاپنی به علت عدم سازگاری به توپ مجهز نشده بودند.

کشتی لاک پشتی با توپ های چونجا (آسمان)، جیجا (زمین)، هیونجا (سیاه)، و هوانگجا (زرد) نوع چونگ تونگ (توپ های چوسون) مجهز شده بود.  همچنین شمخالی به نام سیونگجا (زرد) نیز وجود داشت. سیونگجا بردی معادل ۲۰۰ متر (۶۶۰ فوت) داشت در حالیکه هوانگجا به عنوان سبکترین آنان دارای بردی معادل ۱۲۰۰ متر (۳۹۰۰ فوت) بود. توپ های هیون و هوانگ که هر دو در اندازه متوسط قرار داشتند، غالبا به جای گلوله توپ تیر پرتاب می کردند.

بر اساس نوشته های هه ایل بک، یک روایت ژاپنی از نبرد آنگولپو تجربه دو فرمانده ژاپنی را در مبارزه بر علیه کشتی های لاک پشتی به تاریخ نهم جولای ۱۵۹۲ اینگونه روایت کرده است:

” تهاجم آنها (کشتی های لاک پشتی) با شلیک تیرهای آتشین به واسطه نزدیک شدن های مکرر و متناوب تا حوالی ساعت شش صبح ادامه یافت. آنها حتی تا فاصله ۱۸ تا ۳۰ فوتی نیز نزدیک می شدند.  در نتیجه تقریبا تمام بخش های کشتی های ما منجمله برجک، راهروها و محافظ های جانبی به کلی تخریب شدند….. “

بهره برداری فنی

یی کشتی لاک پشتی را به عنوان قایقی با قابلیت حمله در فواصل نزدیک احیا کرد. ویژگی اصلی آن کوبیدن به کشتی های دشمن و غرق کردن آنها بود، ویژگی که با کاربرد آنان در قرون گذشته شباهت داشت.  علیرغم تعداد کمتر، از کار انداختن یا غرق کردن کشتی فرماندهی پیشرو دشمن می توانست به شدت به ساختار فرماندهی و روحیه ناوگان دشمن صدمه بزند. کشتی لاک پشتی پس از کوبیدن می توانست رگبار گسترده ای از گلوله های توپ را شلیک کند. ژاپنی های به دلیل این تکنیک کشتی های لاک پشتی را ” کشتی های کور ” می نامیدند زیرا آنها می توانستند کشتی های دشمن را کوبیده و منفجر کنند. این نوع حمله در طی نبرد دانگپو، نبرد اوکپو و نبرد ساچون مورد استفاده قرار گرفت.

اصلی ترین مورد استفاده از ویژگی صفحات فوقانی این کشتی این بود که به عنوان وسیله ای برای مقابله با سوار شدن ژاپنی ها عمل می نمود. میخ های برآمده نیز در راستای نیل به این هدف کمک شایانی می نمود. قلاب های گلاویزی نمی توانستند دست آویزی مستقیمی بر ساختار صفحه ای داشته باشند و پریدن بر روی کشتی لاک پشتی غالبا معنی سوراخ شدن می داد. صفحات سنگین الوار تیرها و گلوله های شمخال را منحرف می کرد.

کشتی لاک پشتی بعدها در مقاصد دیگری مانند حملات پیشگامانه یا کمین برای کشتی های ژاپنی در نواحی تنگ مانند نبرد نوریانگ مورد استفاده قرار گرفت.  علیرغم تصورات عامه، کشتی لاک پشتی یک کشتی به شدت کند نبود. آن نیروی محرکه پارویی و نیز بادبان هایی داشت و مانند پانوکسون می توانست حول محور خود بچرخد.  دریاسالار یی کشتی لاک پشتی را به منظور کوبیدن کشتی های دشمن سریع و چابک ساخت.

آیا کشتی لاک پشتی به راستی اولین کشتی زره پوش جهان است؟

سوال در مورد اینکه آیا کشتی لاک پشتی در واقعیت اولین کشتی زره پوش جهان است، در دهه ۱۸۸۰ میلادی به وجود آمد و تا به امروز حل نشده باقی مانده است.  استدلال های مثبت غالبا توسط محققین غربی بر پایه منابع ژاپنی مورد ادعا قرار گرفته اند. اسناد ژاپنی بسیاری از حملات ایمجین وجود دارد که متذکر شده اند: ” دشمن (چوسون) کشتی هایی دارد که پوشیده از آهن هستند و توپ های ما نمی تواند بر آنها نفوذی داشته باشد. “ در نسخه ژوئن سال ۱۸۹۹ ماهنامه جدید هارپر، مبلغ آمریکایی هورمر هالبرت کشتی لاک پشتی (گوبوکسون) را قایق لاک پشتی (گوبوک به) نامیده و ساختار آن را پوشیده از صفحات آهنی توصیف کرد. او کره را اولین کشور در جهان خواند که تکنولوژی صفحات آهنی را به موازات کشتی هایی با صفحات آهنی توسعه داده بودند. ویرایش چهاردهم دانشنامه بریتانیکا به سال ۱۹۲۹ کشتی لاک پشتی را به عنوان اولین کشتی زرهی جهان توصیف کرده است.

چه کسی کشتی لاک پشتی را اختراع کرد؟

به صورت گسترده ای گمان می رود که که کشتی لاک پشتی توسط دریاسالار یی اختراع شده باشد اما این مسئله واقعیت ندارد. کشتی لاک پشتی در واقع مدت ها پیش وجود داشته است. جانگ بوگو در قرن نهم میلادی در سلسله شیلا یک کشتی جنگی منحصر به فرد را توسعه داد که در برگیرنده یک پوسته محافظتی در قسمت فوقانی کشتی بود. در آن زمان چونگ هه جین (یک مقر نظامی در واندو، ناحیه جولا جنوبی) تحت فرماندهی جانگ بوگو بر آب های دریای شرقی سلطه داشت. آن تنها یک کشتی سریع نبود، بلکه می توانست به صورت موثری حملات ناشی از شمشیر و نیزه را درست مثل کشتی لاک پشتی یی دفع کند. کشتی لاک پشتی واقعی آنطور که امروزه آن را میشناسیم، در خلال عهد گوریو (۹۱۸- ۱۳۹۲ پس از میلاد) توسعه یافته است. همچنین منابعی در مورد کشتی لاک پشتی از دوران سلطنت تجونگ و سجونگ در حدفاصل بین قرون چهاردهم و پانزدهم از دودمان چوسون وجود دارد.

سالنامه های پادشاه تجونگ ذکر کرده اند: ” در حال عبور از رودخانه ایمجین، پادشاه یک درگیری جزئی بین قایقی لاک پشت مانند و یک قایق وا (ژاپنی) را دید.” یی سون شین از نظر فنی مخترع کشتی لاک پشتی نیست ولی اولین شخصی است که تکنولوژی را توسعه داد که باعث شد کشتی مذکور به صورت گسترده و موثری در نبردهای واقعی به کار گرفته شود. یی قالب موجود کشتی لاک پشتی را  با قرار دادن یک صفحه آهنی بر روی آن و تکمیل چندین عملگر دیگه کامل تر نمود تا کشتی مذکور قابلیت مسلح شدن به توپ های جنگی را داشته باشد.

چرا کشتی لاک پشتی محو شد؟

کشتی اصلی نیروی دریایی چوسون پانوکسون نام داشت. کشتی لاک پشتی در واقع یک کشتی مکمل بود که در مواقعی که از لحاظ اشتراتژیک ضروری بود مورد بهره برداری قرار می گرفت. در مراحل اولیه حمله هیدیوشی، یی سون شین سه کشتی لاک پشتی داشت. بر اساس یک سند دیپلماتیک که در خلال تهاجمات هیدیوشی به چین فرستاده شده بود، پنج کشتی لاک پشتی در چوسون وجود داشت. به نظر می رسد دو مورد از آنها در خلال جنگ ساخته شده باشد. برخی تخمین می زنند که تعداد کشتی های لاک پشتی در اوج نبرد هفت یا هشت عدد بوده است. سرانجام پس از برکناری یی از فرماندهی، ناوگان کره به دست شخصی که از حمایت دربار برخوردار بود افتاد و تمام کشتی های لاک پشتی در نبرد فاجعه بار چیل چون ریانگ از بین رفتند. این نوع کشتی ها در نبرد نوریانگ به سال ۱۵۹۸ مجددا ظاهر شدند، جایی که دریاسالار یی در آن جان باخت.

پس از نخستین و دومین حمله هیدیوشی، تعداد آنها تا سال ۱۷۴۶ ثابت باقی ماند. در آن زمان بود که شمار کشتی های لاک پشتی به ۱۴ و سپس در سال ۱۷۷۰ به ۴۰ مورد رسید. منابعی متعلق به سال ۱۸۰۸ سی کشتی را ذکر نموده اند. در سال ۱۸۱۷ شمار آنها تا ۱۸ مورد کاهش یافت.

پس از یورش های هفت ساله هیدیوشی، کشتی لاک پشتی ارزش نمادین خود را از دست داد. برای مدتی نگهداشت از کشتی لاک پشتی دیگر در اولویت نبود. با افزایش نیازهای دفاعی کشور و سازماندهی مجدد نیروی دریایی،  لزوم برقراری مجدد کشتی لاک پشتی و استانداردهای کشتی های جنگی به وضوح احساس می شد. اما بدون افزایش متناسب تفنگداران، عملکرد کشتی لاک پشتی به طور فزاینده ای سخت می شد. از آن پس کشتی لاک پشتی فقط در تشریفات استفاده شد و این موضوع سبب گردید اطلاعات در مورد عملکردها و ارزش استراتژیک آن به تدریج از حافظه ملی پاک شود.

گزارشاتی از یک سفیر خارجی در اواخر دهه ۱۸۸۰ میلادی در مورد مشاهده بقایای کشتی لاک پشتی وجود دارد اما آنها به طور کامل قابل اعتماد نیستند.  تمام آن چیزی که امروزه بدست ما رسیده است، خاطرات عظمت کشتی لاک پشتی و اعمال قهرمانانه دریاسالار یی سون شین می باشد.

یی سون شین در گزارش خویش به پادشاه نبرد با گوبوکسون را توصیف کرده است. ” با حمله اولیه توسط کشتی لاک پشتی و متعاقب آن یورش با پانوکسون، ما مکررا توپ شلیک کردیم. وقتی توپ ها و تیرها را شلیک کردیم و تخته سنگ ها را مانند تگرگ بر روی دشمن ریختیم، روحیه مبارزه آنها به آسانی در هم شکست و کشته های آنها مانند مگس به آب می افتاد. این موضوع نبردهای دریایی را بسیار آسان می ساخت. “

سکه ۵ وونی منقش به طرح کشتی لاک پشتی[/caption]

کشتی لاک پشتی در جهان امروزی

یک کشتی لاک پشتی توسط مرکز تحقیقاتی گوبوکسون که یک شرکت خصوصی تجاری به شمار می رود، مورد بازسازی قرار گرفت. آنها ده ها تحقیقات گسترده بر روی طراحی اصلی کشتی لاک پشتی انجام دادند و چندین بازسازی  از آنها در ابعاد واقعی با مقاصد تجاری انجام دادند.  این نوع از کشتی ها از درامی کره ای به نام دریاسالار یی سون شین جاویدان به نمایش گذاشته شدند. چندین موزه کشتی لاک پشتی را در معرض دیده عموم گذاشته است و مردم می توانند یک کشتی لاک پشتی در ابعاد ۱ به ۱ را به نظاره نشسته و از داخل آن بازدید نمایند. این کشتی لاک پشتی در یوسو لنگر گرفته است.  فرستادگان کره شمالی به کره جنوبی درباره اهمیت نقش تاریخی آن محتاط تر بودند.

مزایا

تغییرات ناگهانی باد بر کشتی لاک پشتی که نیروی محرکه خویش را از پاروها می گرفت، اثر گذار نبود.  نیروی محرکه آن در زمان های غیر از نبرد با دو بادبان حالت افزایشی به خود می گرفت.

به دلیل  وجود یک حصیر خیس پنج تنی بزرگ در قسمت فوقانی کشتی که با میخ های آهنی تیز پوشانده شده بود، کشتی حتی می توانست در برابر حملات آتیش دشمن نیز تاب بیاورد.

ایرادات

اما این کشتی یک مورد عالی هم نبود. به عنوان مثال آنها برای ناوبری در آب های آزاد مناسب نبودند زیرا اساسا یک کرجی زره پوش بودند. حد بالای سرعت آنها  به واسطه طراحی ” جعبه ای ” شان محدودیت شده بود که کنترل کردن آنها را در بادهای شدید مشکل می کرد. این نوع کشتی ها برای یک منظور مخصوص طراحی شده بودند:  برای راهبری در آبراه های بین ساحلی و ممانعت از کشتی های دشمن.

کشتی لاک پشتی در سئول