1
بیست و پنج سال پیش در چنین روزی، ادموندو و روماریو الهام‌بخش تیم واسکو دا گاما شدند تا در اولین دوره مسابقات جام باشگاه‌های جهان فیفا، پیروزی مهیجی را برابر منچستر یونایتد کسب کنند.
این اتفاق، فوتبال انگلیس را مانند یک طوفان تکان داد. منچستر یونایتد، قهرمان وقت، تصمیم غیرقابل‌باوری گرفت و از حضور در جام حذفی فصل ۲۰۰۰/۱۹۹۹ انصراف داد.
یونایتد در فینال لیگ قهرمانان اروپا تنها یک ماه قبل از آن، با فراری حیرت‌آور، بایرن مونیخ را مغلوب کرد و جایگاهی در نخستین دوره جام باشگاه‌های جهان به دست آورد. این موفقیت، سه‌گانه تاریخی آن‌ها را تکمیل کرد و برنامه مسابقات شلوغشان را که شامل سفر به موناکو برای سوپرجام اروپا و توکیو برای جام بین‌قاره‌ای بود، پیچیده‌تر کرد.
وقتی بازیکنان یونایتد برای تمرینات پیش‌فصل حاضر شدند، الکس فرگوسن بازیکنانش را به رختکن فراخواند و از آن‌ها خواست بین شرکت در قدیمی‌ترین مسابقات فوتبال جهان یا رقابت برای افتخار جهانی یکی را انتخاب کنند. روی کین، رایان گیگز و دوایت یورک به صراحت از ماجراجویی در برزیل حمایت کردند و این تصمیم به اتفاق آرا پذیرفته شد.
در بیانیه‌ای آمده بود: «ما می‌دانیم که بسیاری از هواداران ما از تصمیم ما برای عدم شرکت در جام حذفی ناراحت خواهند شد، همان‌طور که ما نیز از این موضوع ناراحت هستیم. منچستر یونایتد این فرصت را فرصتی برای رقابت برای بزرگ‌ترین افتخار، یعنی تبدیل شدن به اولین قهرمان باشگاه‌های جهان، می‌بیند.»
پس از شکست دادن پالمیراس در جام بین‌قاره‌ای ۱۹۹۹، آن‌ها به‌عنوان مدعی اصلی قهرمانی، به ریو دو ژانیرو سفر کردند تا در تورنمنت هشت تیمی شرکت کنند که بازیکنانی مانند ایکر کاسیاس، فرناندو هیرو، روبرتو کارلوس، فرناندو ردوندو، رائول، ساموئل اتوئو، نیکولاس آنلکا و رئال مادرید نیز در آن حضور داشتند.
با توجه به شهرت دیوید بکام، یونایتد به استقبال‌های باشکوه عادت داشت، اما استقبالی که در فرودگاه بین‌المللی گالیائو از آن‌ها شد، سطح دیگری داشت. هواداران فلامنگو، رقیب سنتی واسکو دا گاما که یونایتد قرار بود با آن روبرو شود، به تعداد زیادی حاضر شده بودند تا از یونایتد حمایت کنند (فلامنگو حتی امکانات تمرینی خود را در اختیار یونایتد قرار داد).
این استقبال، جو شادی‌بخشی را در تیم فرگوسن ایجاد کرد. هتل آن‌ها مشرف به یکی از مشهورترین سواحل جهان بود و بکام با پیوستن به بازی فوتبال خیابانی در کوپاکابانا، باعث شگفتی مردم محلی شد. شماره ۷ تیم ملی انگلیس، ریو دو ژانیرو را «یکی از زیباترین شهرهایی که تاکنون دیده‌ام» توصیف کرد و از «غذای بسیار خوشمزه و مردمی که آشکارا عاشق فوتبال هستند» تمجید کرد.
بازیکنان یونایتد از یک باربیکیو، مسابقه شنا – که یاپ استام در رقابتی نزدیک مارک بوسنیچ را شکست داد – و گردش در شهر لذت بردند. سپس کار جدی آغاز شد.
بازی اول آن‌ها با نکاکسا با تساوی شوک‌آور به پایان رسید که ناشی از اخراج دیوید بکام بود. با این حال، فرگوسن همچنان مطمئن بود که تیمش ۲۵ سال پیش در چنین روزی برابر واسکو در حضور ۷۳ هزار نفر در ماراکانا پیروز خواهد شد.
ادموندو و روماریو که زمانی دوست بودند و بعد دشمن – اختلافات آن‌ها بر سر پنالتی زدن، عنوان آقای گلی، بازی‌های فوت‌والی، زنان و حتی کاریکاتوری که روی درب سرویس بهداشتی باری که روماریو مالک آن بود، کشیده شده بود – دوباره هم‌تیمی شده بودند.
فرگوسن به تیمش گفت که مهاجمان واسکو تمام شده‌اند. اما خیلی زود مشخص شد که اسکاتلندی باتجربه اشتباهی نادر کرده است.
ادموندو ملقب به «حیوان»، در دقیقه ۲۴ پاس ضعیف گری نویل را قطع کرد و با یک پاس ساده، گل اول را برای روماریو ساخت. سپس روماریو از اشتباه دیگری از همان بازیکن استفاده کرد و گل دوم را وارد دروازه بوسنیچ کرد.
سپس نوبت به گل فوق‌العاده‌ای رسید که شاید زیباترین گل تاریخ این تورنمنت باشد. گیلبرتو توپ را به پای ادموندو رساند که پشت به دروازه بود. او که پیش‌بینی می‌کرد مدافع به او نزدیک شود، توپ را به زیبایی از بالای سر خود بلند کرد و پس از چرخش، آن را به تور دروازه چسباند. حتی دروازه‌بان منچستر یونایتد، بوسنیچ، بعدها اعتراف کرد: «هیچ‌کس از گل خوردن خوشحال نمی‌شود، اما این یکی بهترین خاطرات را برای من به جا گذاشت. واقعاً فوق‌العاده بود.»
نیکی بات یک گل تسلی‌بخش به ثمر رساند، اما واسکو در فینال با ضربات پنالتی مغلوب کورینتیانس شد. با این حال، ۸ ژانویه ۲۰۰۰ به‌عنوان یکی از به‌یادماندنی‌ترین پیروزی‌های باشگاه واسکو و یکی از عجیب‌ترین گل‌های فوتبال باقی ماند.
دوایت یورک گفت: «جو بازی واقعاً فوق‌العاده بود. تمام بازی فقط صدای “واسکو، واسکو، واسکو” به گوش می‌رسید. ما واقعاً می‌خواستیم آن عنوان را ببریم، اما روماریو و ادموندو آن روز بیش از حد خوب بودند. فقط یک برزیلی می‌توانست گلی مثل گل ادموندو بزند.»
مارک بوسنیچ اضافه کرد: «روماریو و ادموندو ما را نابود کردند. آن‌ها در نیمه اول ما را تکه‌تکه کردند. گلی مثل گل ادموندو لایق بردن هر مسابقه‌ای است.»
حتی دیگو مارادونا، وطن‌پرست‌ترین آرژانتینی، تحت تأثیر جادوی برزیلی قرار گرفت: «من عاشق آن گل هستم. این یک شاهکار بود که فقط تعداد کمی از بازیکنان هر نسل توانایی انجام آن را دارند و فقط تعداد انگشت‌شماری در تاریخ فوتبال می‌توانند چنین تخیلی داشته باشند.»