مستند Let’s Get Lost، پرتره‌ای شاعرانه از چت بیکر است و  چیزی فراتر از یک مستند بیوگرافی است؛ این مستند سفری احساسی به‌درون روح یک هنرمند تنها، شکننده و درعین‌حال، بی‌اندازه جذاب است. بروس وبر با استفاده از قاب‌بندی‌های استادانه و نورپردازی رؤیایی، بیکر را همچون یک شبح غمگین در دلِ دنیای موسیقی جَز به‌تصویر می‌کشد. درواقع این مستند بیشتر از آنکه به‌زنجیر‌های تعریفی مدیوم مستندسازی پای‌بند باشد و نمایش وقایع محض تنها هدفش، پرتره‌ای ذهنی و احساسی از انسانی در انسانی‌ترین شکل ممکن ارائه می‌دهد.

یکی از نقاط قوت مستند، ترکیب جادویی تصاویر و موسیقی است. بیکر با صدای ملایم و سحرآمیز خود، آهنگ‌هایی همچون My Funny Valentine و Let’s Get Lost را اجرا می‌کند که روح مستند را شکل می‌دهند. وبر به‌خوبی نشان می‌دهد که موسیقی بیکر امتدادی از شخصیت او است؛ لطیف، رمانتیک و درعین‌حال اقیانوسی از اندوه.

بروس وبر مستندش را سیاه‌وسفید فیلمبرداری کرد که یادآور فیلم‌های نوآر و عکس‌های قدیمی است. این سبک، حس نوستالژیک و مالیخولیایی را تقویت کرده و شخصیت بیکر را همچون ستاره‌ای محو در غبار زمان نمایش می‌دهد. فیلم نه‌تنها داستان یک موزیسین، بلکه ادای احترامی به‌سبک زندگی بوهمیایی و هنر جَز است. کارگردان همچنین با تدوین هوشمندانه، گذشته و حال را به‌هم پیوند می‌زند. این ترکیب شامل مصاحبه‌های بیکر در اواخر عمرش، همراه با تصاویر آرشیوی از دوران جوانی او است. این تضاد میان چت بیکر جوان و کاریزماتیک و بیکر سالخورده و شکسته، روایتی تأثیرگذار از زوال و گذر زمان ارائه می‌دهد.