سه فیلمی که برای این شماره از سری مقاله‌های «آخر هفته چه فیلمی ببینیم؟» انتخاب کرده‌ام، آثاری کمتردیده‌شده‌ اما ارزشمند از دهه‌های ۷۰، ۸۰ و ۹۰ میلادی‌اند که حتی در کارنامه‌ی خالقان برجسته‌شان هم بیشترین شهرت را ندارند. هرسه‌ی این فیلم‌ها، می‌توانند آزمونی برای شکیبایی شما به عنوان یک سینمادوست باشند! چرا که در این آثار آوانگارد، نه از قصه‌گویی متعارف خبری هست و نه حادثه. اولی، نوعی وقایع‌نگاری شخصی است که از ملال زنی تنها، دریچه‌ای می‌گشاید به یک مانیفست فرهنگی. دومی، تجربه‌ای کم‌نظیر در تاریخ سینما است که ملاقات شام دو دوست را به طول یک فیلم بلند گسترش می‌دهد. نهایتا سومی، تریلری اروتیک با دست‌مایه‌های علمی تخیلی است که ایده‌های داستانی‌اش را بهانه‌ای می‌کند برای غوطه‌ور کردن تماشاگر در اتمسفری گیرا. هرسه فیلم به‌ رغم تفاوت‌های ظاهری‌شان، در اصل درباره‌ی تنهایی انسان معاصرند.

به ترتیب درباره‌ی این سه فیلم صحبت کردم؛ من، تو، او (I, You, He, She) به کارگردانی شانتال آکرمن، شامی با آندره (My Dinner with Andre) به کارگردانی لویی مال و هتل نیورُز (New Rose Hotel) به کارگردانی آبل فرارا.