کلاس یوس
محققان می‌گویند ورزش‌های راکتی مانند تنیس و بدمینتون تأثیر بسیار بیشتری بر افزایش امید به زندگی نسبت به فعالیت‌های فردی محبوبی مانند دویدن، شنا یا دوچرخه‌سواری دارند. محققان معتقدند که علاوه‌بر فواید فیزیکی، جنبه «اجتماعی» این ورزش‌ها نیز ممکن است نقشی کلیدی در این امر ایفا کند.
سال‌هاست که دویدن و شنا دو مورد از بهترین ورزش‌ها برای تقویت سلامت قلب و عروق و افزایش طول عمر معرفی می‌شدند. اما اکنون، پژوهشی نشان می‌دهد که ورزش‌های راکتی تأثیر مثبت بیشتری بر امید به زندگی می‌گذارند. محققان مؤسسه «مطالعه قلب کپنهاگ» داده‌های مربوط به ۸ هزار و ۵۷۷ نفر را به مدت ۲۵ سال بررسی کردند تا تأثیر انواع مختلف ورزش بر طول عمر را بسنجد. نتایج، پس از تعدیل سایر عوامل مانند سن، جنسیت و سطح تحصیلات، حیرت‌آور بود.
تأثیر ورزش‌های راکتی بر امید به زندگی
افزایش امید به زندگی ورزشکاران (در مقایسه با گروه کم‌تحرک) به شرح زیر است:
- تنیس: ۹.۷ سال
- بدمینتون: ۶.۲ سال
- فوتبال: ۴.۷ سال
- دوچرخه‌سواری: ۳.۷ سال
- شنا: ۳.۴ سال
- دویدن آرام (جاگینگ): ۳.۲ سال
- نرمش (Calisthenics): ۳.۱ سال
- فعالیت‌های باشگاهی: ۱.۵ سال
این آمار به وضوح نشان می‌دهد که ورزش‌های راکتی و تیمی مانند تنیس، بدمینتون و فوتبال، تأثیر بسیار بیشتری بر افزایش طول عمر نسبت به ورزش‌های عمدتاً انفرادی دارند. محققان چندین دلیل را برای این امر مطرح می‌کنند:
- ماهیت اینتروال (متناوب): این ورزش‌ها ترکیبی از حرکات مداوم، دویدن‌های سرعتی کوتاه و تغییر جهت‌های ناگهانی هستند که هم سیستم قلبی-عروقی را تقویت می‌کنند و هم کالری زیادی می‌سوزانند.
- تقویت استخوان‌ها: حرکات تکراری و تحمل‌کننده وزن در این ورزش‌ها، به تحریک رشد و افزایش تراکم استخوان کمک می‌کند که با افزایش سن، اهمیتی اساسی پیدا می‌کند.
- عامل اجتماعی: شاید مهم‌ترین دلیل، جنبه اجتماعی این ورزش‌ها باشد. محققان می‌گویند ورزش‌هایی که ذاتاً تعامل اجتماعی بیشتری را در بر می‌گیرند، با بهترین طول عمر مرتبط بودند. نیاز به هماهنگی با یک شریک یا هم‌تیمی، ایجاد ارتباطات اجتماعی و لذت‌بردن از بازی به صورت گروهی، می‌تواند تأثیرات روانی مثبتی داشته باشد که غیرمستقیم به سلامت جسمی و طول عمر بیشتر منجر می‌شود.
البته محققان تأکید می‌کنند که این مطالعه مشاهده‌ای است و یک رابطه «علت و معلولی» قطعی را اثبات نمی‌کند. یافته‌های این پژوهش در ژورنال Mayo Clinic Proceedings منتشر شده است.
source