به قلم میلاد صفایی:

از نگاه من، نه عشقِ اصیل (به عنوان نوعی انقلاب درونی برای یک انسان) به عشق امیر و شیرین در تاسیان شباهت دارد و نه آرمان‌خواهی‌های اجتماعی (برای ایجاد تحولات سیاسی) به سادگیِ روایتِ این سریال از انقلاب ۵۷ است.

اگرچه جذابیت‌های روایی سریال بالاست و کارگردان توانسته یکپارچگی خوبی بین کیفیت بازیِ بازیگران و سایر عوامل تولید ایجاد کند، اما این ساده‌سازی‌های عامدانه (نه ناشیانه) تصویری غیرواقعی از انسان و جامعه ارائه می‌دهد که به طور خلاصه می‌تواند «فرم خوبی برای محتوای بد» تلقی شود.

تاسیان تجربه‌های انفرادی و اجتماعیِ «ما» را نمایندگی نمی‌کند. بلکه یک محصول بازاری دیگر از صنعت سینماست که تصویر مخدوش سازنده از درون و بیرون خودش را به نمایش می‌گذارد.