فیلم Dead Ringers

• کارگردان: دیوید کراننبرگ
• بازیگران: جرمی آیرونز، استفن لک
• سال انتشار: ۱۹۸۸

روزی بازیگر زنی به دکتر الیوت و دکتر بورلی که دوقلوهای همسانی هستند، مراجعه می‌کند. در این بین بورلی عاشق این زن می‌شود.

دیوید کراننبرگ را که همه‌ی دوستداران سینمای وحشت جسمانی می‌شناسند، کسی که تاثیری ابدی روی این زیرژانر داشت. او به‌طرز عجیبی روی بدن و روان انسان وسواس به خرج می‌دهد و از دل این پیچیدگی، شگفتی‌های سینمایی بسیاری را خلق می‌کند. فیلم شباهت کامل یکی از بهترین فیلم‌های او در این سینمای جذاب است. جرمی آیرونز در این فیلم نقش دو برادر دوقلو را بازی می‌کند. این دو برادر پزشک متخصص زنان هستند اما بیمارانشان نمی‌دانند که این‌ها دو آدم متفاوتند. حالا هر کدام از این‌ها دو دنیای متفاوت با خصوصیت‌های کاملا متضاد را نسبت به یکدیگر زندگی می‌کنند. این دو نفر که یکی‌شان کمال‌طلب است و دیگری منزوی، وارد زندگی زنی می‌شوند و کراننبرگ اینگونه سفر هولناکی را به درون روان انسان آغاز می‌کند. جرمی آیرونز قبل از هر چیز برگ برنده‌ی این فیلم است. او در نقش دو آدم متفاوت ظاهر می‌شود، تفاوت‌ها را به‌تصویر می‌کشد و هیچکسی هم شک‌اش نمی‌برد که این دو نفر یک نفر است! شباهت کامل از آن دسته از فیلم‌هایی است که نوع بازیگری تاثیر بسزایی روی موفقیت‌اش دارد. این فیلم می‌تواند مثال خوبی برای موفقیت یک اثر سینمایی از جنبه‌ی بازیگری باشد.

همه‌ی عناصر فیلم شباهت کامل، به یکدیگر می‌آیند. این فیلم هم ترسناک است و هم از ایده‌های روانشناختی استفاده می‌کند. عناصر ژانری‌اش اصلا کلیشه‌ای نیستند و در تاروپود درام می‌تنند. دیوید کراننبرگ در این فیلم خالق دنیای آشفته‌ای می‌شود که شخصیت‌هایش در جهانی مالیخولیایی دست به کارهای چالش‌برانگیزی می‌زنند که درام را به‌سمت جهان پرتنشی می‌برد، جائی که ایده‌های روانشناختی در ژانر ترسناک به حرکت درمی‌آیند.

فیلم شباهت کامل دربردارنده‌ی سینمای اصیل و دوستداشتنی کراننبرگ است، دنیایی مالیخولیایی با آدم‌های عجیبی که حالشان بد است و کارهایی روانپریشانه انجام می‌دهند. سبک بصری‌اش تناقض‌دار و غیرطبیعی است و عنصر دلهره مثل یک خوره‌ی دیوانه‌کننده همه جا حضور دارد. عنصری که بیش از هر چیز در این فیلم نشان‌دهنده‌ی قدرت کراننبرگ است، نوع نمایش خشونتی است که او در این اثر به‌تصویر می‌کشد. خشونت تنها یک عنصر زننده نیست، ابزاری نیست و به واسطه‌ی درام و سبک بصری به حرکت درمی‌آید. خشونت مورد نظر فیلمساز در این اثر یک خشونت روانی است، بوسیله‌ی نفوذ در روح و روان شخصیت‌ها بوجود می‌آید، یکجور دستکاری روانی که منجر به خشونتی افسارگسیخته و غیرانسانی می‌شود. این فیلم آنقدری خوب بود که یک مینی‌سریال هم از رویش ساخته شد.