حضور سربازان ترک در استان های تسخیر شده ی نزدیک بغداد مانند کشور های مسیحی زیل یوغ سلطان ،با وجود همکیشی اعراب و ترک ها ، مورد نفرت است.
سربازان ترک پادگان یونیفرم های اروپایی بر تن دارند، اما با عادات شرقی خود، آلوده و نا مرتب به نظر میرسند، با بیکفایتی و به مثابه فاتحان شهری تسخیر شده ، در خیابان های بغداد، ظاهر میشوند.
پیش از ورود ما، گروهی از سربازان ، به دلیل آنکه دستمزدشان به عنوان اضافه حقوق به افسران مافوق داده شده بود، قسمت هایی از بازار را غارت کرده بودند و تا جایی که فهمیدم، دولت هیچ اقدامی برای تنبیه این مجرمان انجام نداده بود.
چند روز بعد، یکی از خدمتکاران ما که از خیابان اصلی بازار به خانه بازمیگشت، توسط گروهی از سربازان دستگیر شد و دارایی های اندک ارزشمندش به یغما رفته بود، وی حتی فرصت نیافته بود که ابراز کند در خدمت اروپاییان است!!
در کربلا و حوالی آن
قوانین دولت عثمانی خارج از شهر هایی که در آن مستقرند، وجهه چندانی ندارد و سایه ای بیش نیست.
در بعضی از ایستگاه ها، سربازان و سواره نظام ترک را میدیم، کسانی که از جاده های اصلی پاسداری میکردند یا حافظ امنیت مسافران بودند.
در روستاهای بزرگتر، سربازان ترک در بازار ها پرسه میزدند و در هر پاسگاه نظامی، یک افسر پلیس و چند خافظ دیده میشد.
بعید است اعراب صحرا نگران شوند، زیرا مقامات ترک، آنان را در منازعات قبیله ای و کینه ورزی های قدیمی بر اساس قوانین شیخ قبلیه آزاد گذارده اند.
با وجودی که اروپاییان و جهانگردان دیگر ، تحت حمایت ترک ها از آزار و اذیت هایی مانند کینه جویی و انتقام خونین در امان هستند، بنابراین، پیگیری خدمات پایگاهی، شایسته و عاقلانه است.