دومین ماه پاییز، ماه تولد و درگذشت بسیاری از ادیبان و شاعران است و اگر اهل شعر و ادبیات باشید، با بسیاری از مفاخر متولد یا درگذشته آبان آشنایی دارید. یکی از این شاعران خوش‌نام، هوشنگ چالنگی شاعر معاصر است که در آبان سال ۱۴۰۰ از دنیا رفت. به همین بهانه، در این بخش از ستاره مختصری از زندگی نامه هوشنگ چالنگی را برای‌تان آورده‌ایم و پس از آن، گلچین بهترین اشعار چالنگی را نیز گردآوری کرده‌ایم، با ما همراه باشید. 

زندگی نامه هوشنگ چالنگی

هوشنگ چالنگی از بهترین شاعران معاصر است که ۲۹ مرداد سال ۱۳۲۰ در مسجد سلیمان به دنیا آمد. چالنگی را در کنار شاعرانی مانند احمدرضا احمدی، بهرام اردبیلی، مجید فروتن، پرویز اسلامپور و بیژن الهی از بنیان‌گذاران «شعر موج نو» و در ادامه آن «شعر دیگر» می‌دانند. چالنگی فرزند رحمان چالنگی شاه‌امیری یکی از ملاکین و بزرگان ایل ممبینی بود و جمشید چالنگی نیز برادر اوست. بسیاری از کاربران هنگام جست‌وجوی زندگینامه هوشنگ چالنگی، به جای این مورد به بیوگرافی هوشنگ چهارتنگی می‌رسند که باید بگوییم آقای چهارتنگی هنرمند دیگری است. 

در ستاره بخوانید: بهترین اشعار احمدرضا احمدی شاعر موج نو 

شغل هوشنگ چالنگی

هوشنگ چالنگی مدت سی سال در آموزش و پرورش مسجدسلیمان و سپس اهواز خدمت کرد.

چالنگی و احمد شاملو

چالنگی نخستین بار توسط احمد شاملو و در مجله خوشه به جامعه ادبی ایران معرفی شد، اما پس از تقابل با شعر شاملو به جرگه شعر دیگر پیوست و همین امر باعث شد شعر او دچار تغییرات نحوی زبان شده و تمامیت معماری آن تحت تأثیر قرار گیرد. احمد شاملو هوشنگ چالنگی را آبروی شعر فارسی می‌دانست. هم‌چنین بسیاری از منتقدان چالنگی را بهترین شاعر شعر ناب خوانده‌اند. 

هم‌چنین بخوانید: زیباترین اشعار عاشقانه و کوتاه بیژن الهی

کتابهای هوشنگ چالنگی

از جمله آثار برجسته هوشنگ چالنگی می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:

• آن‌جا که می‌ایستی
• نزدیک با ستاره مهجور
• زنگوله تنبل
• آبی ملحوظ
• گزینه اشعار هوشنگ چالنگی

درگذشت هوشنگ چالنگی

زنده‌یاد هوشنگ چالنگی ۲ آبان سال ۱۴۰۰ در سن ۸۰ سالگی بر اثر سکته قلبی در کرج از دنیا رفت. 

گزیده اشعار هوشنگ چالنگی

در ادامه مجموعه بهترین اشعار هوشنگ چالنگی را خواهید خواند.

وقت باریدن باران بود هوشنگ چالنگی

وقت باریدن باران ای دوست

هرکسی تنهاست

توی تنهایی

پسری را باران شاعر کرد

دختری را گریاند.

پشت این پنجره من می‌شنوم

ریزش باران

تنهایی را می‌خوانَد

ریزش باران

تنهایی را می‌گوید

وقت باریدن باران بود

که کسی را از از مرز باد با خود آورد

وقت باریدن باران بود

که جوانی لاغر ظاهر شد در کوچه

و زنی نادم شد

وقت باریدن باران بود.

در ستاره بخوانید: بهترین اشعار استاد محمدرضا شفیعی کدکنی

شعر اکنون دیگر بیرقی بر آبم چالنگی

اکنون دیگر بیرقی بر آبم.

چشم بر هم می نهم

و با گردنم رعشه هایم را

هنجار میکنم

آیا روح به علف رسیده است؟

پس برگردم و ببینم

که میان گوش های باد ایستاده ام

تا این ماهی بغلتد و پلکهای من ذوب شوند

آه می دانم!

فرورفتن یالهای من در سنگ

آیندگان را دیوانه خواهدکرد

و از ریشه ی این یالهای تاریک

روزی دوست فرود می آید و تسلیت دوست را می پذیرد

اکنون چشم بر هم گذارم و کشف کنم

ستاره ای را که اندوهگینم می کند.

گزینه شعرهای هوشنگ چالنگی

آیا آن جا که می‌ایستی
حکایت جانهایی‌ست
که در انتظار نوبت خویشند
تا گُر گیرند؟
آیا آن جا که می‌گذری
انبوهی‌ِ رودهاست
که گلوی مردگان را
می‌جویند و باز پس نمی‌دهند؟
کمانداران و آبزیان
غرق می‌شوند دست در آغوش
و بر هر ریگ که فرود می‌آیند
صدای مرا می‌شنوند
که نمی‌خواستم بمیرم

✿☆✿

اگر بهاری هست؛ بگویيد
که اين دست طفلی بازيگوش ست
شتاب دارد
بهار را می گسترانی و نمی‌دانی
که اين بی حوصله جز پريشان کردن نمی‌داند
چگونه از باد و باران می‌آمد
و بر گرمی اجاق جای می‌گشاد
دستی که ترکه های به ناحق خورده بود!

شعر زیبای هوشنگ چالنگی

اکنون
خاموش ترين زبان‌ها را در کار دارم
با پرنده ای در ترک خويش
که هجاها را به ياد نمی‌آورد
می‌رانم
می‌رانم
از بهار چيزی به منقار ندارم
از شرم منتظران به کجا بگريزم
هر شب
همه شب
در تمامی سردابه های جهان
زنی که نام مرا به تلاوت نشسته است
ای آبروی اندوه من
سقوط مرا اينک! از ابرها بيبن
– چونان باژگونه بلوطی
که بر چشم پرنده ای-
بر کدامين رود بار می راندم
هر روز
همه روز
با مردی که در کنار من
مه صبحگاهی را پارو می کرد
در آواز خروسان
هر صبح
همه صبح
به کدامين تفرج می رفتم
با لبخنده ای از مادر
که به همراه می بردم
اينک شيهه اسب است که شب چره را مرصع می‌کند
و ترکه چوپانان
که مرا به فرود آمدن علامتی می دهد

بیشتر بخوانید: گلچین زیباترین اشعار حسین منزوی

اشعار هوشنگ چالنگی

ماديانی در باران
و قوس قزح که رود را به دو نيم می‌کرد
اکنون چگونه روبر گردانم
که اين منشور؛ کورم می کند
هنگامی ست
که مادرم به کردار بيوه‌ای می‌خرامد
و طايفه ی ماديان بهار خورده را سياه می پوشد
اينک کيست که نام پدرم را آرام تلا وت می‌کند؟
ـ :ای پرسنده !
اگر عقوبتی هست،
شيون از من آغاز شد

✿☆✿

با تو این راز نمی توانم گفت
ـ در کجای دشت نسیمی نیست
که زلف را پریشان کند
آرام
آرام
از کوه اگر می گویی
آرام تر بگوی!
برکه ای که شب از آن آغاز می شود
ماهی اندو هگین می گردد
و رشد شبانه ی علف
پوزه اسب را مرتعش می کند
آرام
آرام
از دشت اگر می گویی
گیاهی که در برابر چشم من قد می کشد
در کدامین ذهن است
به جز گوسفندی که
اینک پیشاپیش گله می آید
آه می‌دانم
اندوه خویشتن را من
صیقل نداده‌ام
بتاب؛ رویای من
به گیاه و بر سنگ
که اینک؛ معراج تو را آراسته ام من
گرگی که تا سپیده دمان بر آستانه ی ده می ماند
بوی فراوانی در مشام دارد
صبحی اگر هست
بگذار با حضور آخرین ستاره
در تلاوتی دیگرگونه آغاز شود
ستاره ها از حلقوم خروس
تاراج می‌شود
تا من از تو بپرسم
ـ اکنون؛ ای سرگردان!
در کدام ساعت از شبیم؟
انبوهی جنگل است که پلک مرا
بر یال اسب می خواباند
و ستاره ای غیبت می کند
تا سپیده دمان را به من باز نماید
میراث گریه؛ آه
در خانه ام
سینه به سینه بود

✿☆✿

گرگی اگر بماند
ـ با چشمهای برفی ـ
شب هيمه ای به چشمش خواهد کرد
آن آهويی که جوشان می رفت
مرد شکارچی می جست !
اين نيم سوز گريان
گريان
ـ هميشه گريان ـ
اين لحظه ها برای گريه خوبند!
در خواب‌های من بود
آن کودکی که گريان می رفت
با گونه های خيس
در جامه دان خواهر
تصوير مادر می‌جست
آيا دوباره کودک
در انتهای جنگل خوابيده ست؟
آيا
آن زلف؛ زلف کودک بود
که در ميان رود می رفت؟

اشعار غمگین هوشنگ چالنگی 

به مرگ
که دیوانه می کند
صبح را
در فاصله ی لباس من
به شب
که چرخشم می دهد
و بی دستم می کند
که اگر مرا دیده ای
که نمی خندیدم
پس مرا ندیده ای
که هر بار بیشتر دوست داشته ام
تنفس چشم هایم را
و این حباب هایی که
به تن دارم

✿☆✿

اما هنوز پرنده‌ای می‌نالد
بر شاخسار دور
نزدیک با ستاره مهجور
و سایه‌های هرچه درختان
در گریه‌های من
پنهانِ سایه‌سار بلوطان
آن‌قدر خنده‌های مَه را دیدم
آن‌قدر گریه‌های بلوطان را با مَه
و سایه‌های هرچه درختان
در خنده‌های من
بر شاخسار دور
نزدیک با ستاره مهجور

اشعار کوتاه هوشنگ چالنگی

آیا این مطلب را دوست داشتید؟