پلوریبوس گاهی حال‌و‌هوای یک تمرین بازیگری به خود می‌گیرد؛ هم برای ری سیهورن و هم برای شرکای متعددش در صحنه. اما این نکته انتقاد نیست؛ بلکه لذت‌بخش است که در اثری با این ابعاد، چنین رویکردی تجربی و جسورانه اتخاذ شده و استعداد بزرگی چون ری سیهورن بستر هنری‌ای درخور خود یافته است.

– آلیسون هرمن، ورایتی

هالیوود ریپورتر: ۸۰ از ۱۰۰

این سریال به‌طرز چشمگیری بامزه، تا حدی آزاردهنده و به‌صورت تحسین‌برانگیزی عجیب است و در طول هفت قسمتی که برای منتقدان ارسال شده، اعتمادبه‌نفس و انسجام بیشتری پیدا می‌کند.

– دنیل فینبرگ، هالیوود ریپورتر

۶ ساعت نخست پلوریبوس، پس از مقدمه‌ی پرانرژی آغازینش بیش از هر چیز با ریتم کند و آرامش چشمگیرش جلب توجه می‌کند. جهانی که در این سریال ساخته شده، با دقت و ظرافتی همچون خانه‌ای از چوب‌کبریت طراحی شده است؛ دیدنی، قابل تحسین، اما از نظر پویایی اندکی سنگین و بی‌حرکت. سیهورن در نقش کارول، همان‌گونه که هواداران ساول انتظار دارند، خیره‌کننده است؛ اجرایی از آن‌دست که می‌توان گفت: «از خانه رد نشو، مستقیم برو سراغ جایزه امی!»

– بنجی ویلسون، تلگراف

سریال Pluribus با تحسین و ستایش گسترده منتقدان مواجه شده است و آن را کار درخشان بعدی وینس گیلیگان می‌دانند که تقدیم تلویزیون کرده است. بسیاری به روایت متفاوت و جذاب سریال پرداخته‌اند که باعث می‌شود بیننده به تماشا سریال ادامه دهد و همچنین بازی ری سیهورن با ستایش منتقدان مواجه شده است. البته گروهی نیز ریتم سریال را کند و کمی خسته کننده می‌دانند. در هر حال باید دید نظر طرفداران و بینندگان چقدر مشابه منتقدان خواهد بود.