سریال با فلش‌بکی از زندگی گذشته‌ی کارول و هلن آغاز می‌شود. پلان‌هایی که نشان می‌دهد، کارول تا چه اندازه خسته و بی‌رمق بوده است و در عوض هلن سرشار از حس زندگی به‌دنبال کشف ناشناخته‌ها می‌رفته. این دو نفر در سکانسی خنده‌آور به یک هتل یخی در نروژ می‌روند، جائی که همه چیزش حتی تخت‌خواب آن از یخ است. هلن در این وضعیت مشغول لذت بردن از شفق قطبی است و کارول از سرمای زیاد ادرارش گرفته! این پلان‌ها پر از ریزه‌کاری‌های فوق‌العاده‌ای برای پرداخت سریال است. اول اینکه گیلیگان با این سفر به شخصیت‌اش نزدیکتر می‌شود و به خلقیات و روابط خصوصی کارول بیشتر می‌رسد. در چنین شرایطی مخاطب بیشتر از قبل با قهرمانی که قرار است دنیا را نجات دهد، ارتباط برقرار می‌کند.

هتل یخی ابتدای این قسمت استعاره‌ای از همه‌ی آن چیزی است که جهان فیلمساز را در آینده می‌سازد. یک ناخودآگاه جمعی در این مکان حضور دارد، چیزی شبیه اتمسفری که بعد از فراگیر شدن آن ویروس در دل روایت به جریان می‌افتد. کارول شبیه روزهای آینده‌اش که از «همسان‌سازی» در رنج است، در اینجا هم از این ناخودآگاه باستانی که همه‌ی آدم‌ها را به‌ یکدیگر متصل نگه می‌دارد، راضی نیست. اما در عوض هلن لذت می‌برد، شبیه رضایتی که قبل از مرگ‌اش نسبت به این ویروس داشته است. هلن با شعف خاصی شفق قطبی (رویدادی که به اعتقاد تمدن‌های قدیمی باعث پیوند انسان با گذشتگان می‌شود همان خودآگاه و ناخوآدگاه جمعی که گیلیگان به دنبال‌اش است) را نگاه می‌کند اما کارول ناراحت از اینکه هلن به‌دنبال حرفای یک جماعت به اینجا آماده است، به دستشویی می‌رود.