محور اصلی داستان حول زندگی جوانی به نام نادر شکل می‌گیرد. روایت از دهه ۵۰ هجری شمسی در یکی از روستاهای استان آذربایجان شرقی آغاز می‌شود و با عبور از سال‌های جوانی و میانسالی شخصیت اصلی، در نهایت در سال ۱۴۰۰ به پایان می‌رسد. داستان، بالا و پستی‌های زندگی مردی کاملاً شرقی و سنتی را به تصویر می‌کشد که در مسیر زندگی، با موقعیت‌های کمدی و تراژدیک متعددی مواجه می‌شود.

یکی از ویژگی‌های قابل توجه «سراب بی‌پایان»، شخصیت‌پردازی باورپذیر آن است. نادر، قهرمان داستان، نه یک شخصیت آرمانی است و نه کاملاً شکست‌خورده؛ بلکه انسانی واقعی با ترس‌ها، غرور، تعصب‌ها و رویاهای دست‌نیافتنی. نویسنده توانسته تضاد میان سنت و واقعیت‌های اجتماعی را در قالب شخصیت اصلی به‌خوبی نشان دهد و او را در موقعیت‌هایی قرار دهد که انتخاب‌هایش، سرنوشتش را شکل می‌دهند.

از فصل‌های قابل اشاره کتاب می‌توان به فصل ملیحه اشاره کرد؛ جایی که نادر، جوانی روستازاده، شهر ندیده و متعصب، با هزاران سختی خود را به تهران می‌رساند و در همان آغاز، با دختری آسیب‌دیده روبه‌رو می‌شود که در آشفتگی‌های شهر تهران، به‌سختی روزگار می‌گذراند. این فصل، برخورد دو جهان متفاوت را به تصویر می‌کشد. فصل جبهه رفتن نیز از دیگر بخش‌های قابل توجه کتاب است. با آغاز جنگ تحمیلی هشت‌ساله، نادر با وجود ترس درونی از جنگ و شهید شدن، حاضر نیست غرورش را بشکند و این ترس را آشکار کند. همین تضاد، فضایی کمدی در دل یک موقعیت جدی و تلخ ایجاد می‌کند.

فصل حاج اسماعیل سرشار از نکات عارفانه، عشق خالص الهی و توصیف زندگی سخاوتمندانه انسانی است که فراتر از زمان خود می‌اندیشد. این فصل، لایه‌ای معنوی به رمان اضافه می‌کند و از نظر مفهومی، یکی از عمیق‌ترین بخش‌های کتاب محسوب می‌شود.

جایگاه نویسنده و مسیر حرفه‌ای او