در آیندهای نه چندان دور، فضانوردان میتوانند آب بازیافتی از ادرار خود را با استفاده از سیستمی که الهام گرفته از رمان و فیلم “دون” است، بنوشند. اگرچه ممکن است در ابتدا عجیب به نظر برسد، اما این روش قطعا بهتر از استفاده از پوشک بزرگسالان است.در حال حاضر، زمانی که فضانوردان مجبورند برای مدت طولانی لباس فضانوردی بپوشند، مستقیما درون یک “لباس جذب حداکثری” (MAG) ادرار میکنند که اساسا نوعی پوشک بزرگسالان پیشرفته محسوب میشود. این ادرار تا زمانی که بتوانند لباس خود را درآورند، درون این لباس باقی میماند.
بدیهی است که این روش نه تنها راحت و بهداشتی نیست، بلکه ادرار موجود در لباس نیز به همراه آن دور ریخته میشود. در محیطهای فضاپیما یا ایستگاه فضایی که هر قطره آب قابل نوشیدن ارزشمند است، این کار هدر دادن منابع محسوب میشود.
بیشتر بخوانید:
ساخت لباس فضانوردان با الهام از فیلم تلماسه
در کتابها و فیلمهای “Dune”، ساکنان سیاره بیابانی آراکیس این مشکل را با استفاده از “لباسهای بازیافتی” که عرق و ادرار را به آب قابل نوشیدن تبدیل میکردند، حل کرده بودند. اکنون، دانشمندان دانشگاه کرنل به سرپرستی پروفسور کریستوفر ای. میسون، سیستم مشابهی را توسعه دادهاند.
فضانوردان یک لباس جذب حداکثری تغییر یافته میپوشند که از چندین لایه پارچه انعطافپذیر ساخته شده و یک کاپ سیلیکونی قالبگیری شده را شامل میشود که بر روی اندام تناسلی قرار میگیرد. این کاپها برای مردان و زنان طراحی شدهاند و با میکروفیبر پلیاستر یا ترکیب نایلون-اسپندکس پوشانده شدهاند که ادرار را از بدن دور میکند.
هنگامی که فرد درون کاپ ادرار میکند، مایع از بدن جدا شده و توسط یک حسگر رطوبت شناسایی میشود که پمپ را برای مکش ادرار به داخل کولهپشتی متصل فعال میکند. در آنجا، ادرار از یک سیستم تصفیه دو مرحلهای عبور میکند که آب را از سایر ترکیبات ادرار، از جمله نمک، جدا میکند.
آب تصفیه شده سپس با الکترولیتها غنی میشود تا در طول پیادهرویهای فضایی یا فعالیتهای دیگر که ممکن است چندین ساعت طول بکشد، انرژی لازم را فراهم کند. در مرحله نهایی، آب تقویت شده به کیسه نوشیدنی درون لباس فضانوردی پمپ میشود.
در نسخه اولیه این سیستم، جمعآوری و تصفیه 500 میلیلیتر (17 اونس) ادرار تنها پنج دقیقه طول میکشد. همچنین، این سیستم ادرار را با کارایی 87 درصد به آب قابل نوشیدن تبدیل میکند.
واحد کولهپشتی باتریدار این سیستم اندازهای برابر با 38 در 23 در 23 سانتیمتر (15 در 9 در 9 اینچ) دارد و وزنی حدود 8 کیلوگرم (18 پوند) دارد. این ارقام به احتمال زیاد با توسعه بیشتر فناوری کاهش خواهند یافت و وارد مرحله بعدی آزمایش خواهند شد.
پروفسور میسون میگوید: “سیستم ما میتواند در شرایط شبیهسازی شده میکروگرانش آزمایش شود، زیرا میکروگرانش اصلیترین عاملی است که باید در فضا در نظر گرفته شود. این آزمایشها اطمینان حاصل میکنند که سیستم قبل از استفاده در مأموریتهای فضایی واقعی، عملکرد و ایمنی لازم را دارد.”
مقالهای درباره این پروژه به تازگی در مجله Frontiers in Space Technologies منتشر شده است.
بیشتر بخوانید:
منبع: newatlas