در 17 اکتبر 1604، ابرنواختری در صورت فلکی مارافسای مشاهده شد که امروزه بقایای آن ابرنواختر کپلر را تشکیل می‌دهد.

کشف و رصد ابرنواختر کپلر

این ابرنواختر در کهکشان راه شیری، با فاصله کمتر از 20,000 سال نوری از خورشید رخ داد. اوج قدر آن 2.25- تا 2.5- بود و حتی در روز نیز قابل مشاهده بود!

ابرنواختر کپلر نام‌های دیگری مانند اس‌ان 1604، استلا دو نوا، ستاره کپلر و غیره دارد.

این ابرنواختر به نام ستاره‌شناس آلمانی، «یوهانس کپلر»، یکی از اولین ستاره‌شناسانی که آن را رصد کرد، نام‌گذاری شد. درحالی‌که کپلر آن را کشف نکرد، اما آن را با جزئیات کامل در کتابی که سال‌ 1606 نوشت، توصیف کرد و به‌دلیل آب‌وهوای بد، رصدش را تا 17 اکتبر به تأخیر انداخت

ابرنواختر کپلر در اواسط اکتبر 1604 به اوج درخشندگی خود رسید و از مشتری پیشی گرفت. این جرم تا نوامبر، هنوز هم به اندازه یک سیاره روشن بود.

اوایل ژانویه 1605، کپلر کمی تاریک شد و از نظر روشنایی برابر با ستاره آنتارس (کژدم‌دل) بود. در اکتبر سال 1605، درخشندگی این ابرنواختر به قدر پنجم کاهش یافت و در بهار سال 1606، از دید غیرمسلح محو شد.

در اوج خود، کپلر از هر ستاره‌ای در آسمان شب درخشان‌تر بود و در طول روز برای بیش از سه هفته قابل مشاهده بود. این پدیده توسط ستاره‌شناسان اروپا، چین، کره و شبه جزیره عربستان ثبت شد.

اهمیت کپلر

ابرنواختر کپلر آخرین ابرنواختر کهکشانی بود که با چشم غیرمسلح و در راه شیری قابل مشاهده بود. دو ابرنواختر اخیر بعدی در کهکشان‌های دیگر مشاهده شد.

در زمان کشف، ستاره کپلر در همان ناحیه از آسمان سیارات مریخ و مشتری قرار داشت. ستاره‌شناسان درحال مشاهده پیوند سیاره‌ای بودند که آن را با ستاره بیت لحم مرتبط کردند.

مطالعه کپلر سرنخ‌هایی را در مورد ستاره مولد و فرایندهایی که منجر به ابرنواخترهای نوع Ia می‌شود، در اختیار دانشمندان قرار می‌دهد.