این روزها و پس از تجربه برخی از بازی‌های سنگین اخیر، Shin Chan: Shiro and the Coal Town دقیقا همان چیزی بود که به آن نیاز داشتم. پس از دقایق دلهره‌آور راهروهای تاریک و ترسناک سایلنت هیل ۲ یا دانجن‌های دیابلو ۴، این ساخته استودیو h.a.n.d., Inc. تجربه‌ای بود که بی‌هیچ ذهنیت و پیش‌فرضی به سراغش رفتم و خدا می‌داند که چه لذت خوبی هم از آن بردم.

نمی‌دانم نسل جدید چقدر با این موضوع همذات‌پنداری می‌کنند، ولی برای هم سن و سال‌های من همیشه خانه پدر بزرگ‌ها و مادر بزرگ‌ها حکم مکان مقدسی را داشت. خانه‌های قدیمی با حضور این افراد، آرامش خاصی داشتند که این روزها خلا آن در زندگی خیلی از ما حس می‌شود و Shin Chan: Shiro and the Coal Town به‌نوعی دقیقا تداعی‌گر این حس است. حتی داستان بازی هم حال و هوایی برگرفته از این موضوع دارد؛ به طوریکه در آن شخصیت شینسوکه که کودکی ۵ ساله است، به دلیل شرایط شغلی پدرش راهی روستای محل تولد او شده و در آن ساکن می‌شوند. شینسوکه در این مکان خیلی زود با پدر بزرگش همراه می‌شود تا ماجراجویی‌های جالبی را باهم تجربه کنند؛ از گرفتن پروانه‌ها و حشرات تا ماهی‌گیری یا حتی گشتن به دنبال سنگی خاص.