امی آدامر تغییر هویت می‌دهد، این تغییر هویت از دیدگاه فیلمساز در معنای استعاری خود هم ظاهر می‌‌شود و قهرمان قصه شکل یک حیوان را به خود می‌گیرد. اما حالا چرا آدامز تبدیل به یک پرنده‌ی زیبا نمی‌شود؟ و یا چرا شکل یک گربه‌ی ملوس را به خود نمی‌گیرد؟ چرا باید او تبدیل به سگی شود که به شکار می‌رود و گلی و خسته به خانه برمی‌گردد. اول اینکه فیلمساز در پی این است که آن نگاه همیشگی و سنتی به مادر را از بین ببرد. شاید از دید جوامع سنتی مادر شدن موهبت بزرگی باشد اما در واقعیت چنین نیست و برای خیلی‌ها اتفاق عذاب‌آوری است. مخصوصا برای زنانی که رویاهای خودشان را دارند.

آدامز نمی‌تواند ببیند که از جهان مورد علاقه‌اش دور افتاده است. او پسT از سر خشم در همان رستوران تبدیل به یک سگ می‌شود، سگی که تا خانه را می‌دود. اما مسئله‌ی جذابی در این فیلم وجود دارد. همه‌ی این زنان می‌دانند که چقدر نیرومند هستند و می‌توانند باعث تغییر شوند و از همه مهمتر اینکه همه‌شان به‌نحوی بعد از زایمان تغییر هویت داده‌ و تبدیل به یک سگ شده‌اند. اما چیزی که در این میان وجود دارد، مخفی کردن همه‌ی این تغییرات است. همه‌ی این زن‌ها بخاطر تابوها رازهایشان را مخفی کرده‌اند و نمی‌توانند درباره‌شان حرف بزنند. به محض اینکه آدامز شروع به صحبت می‌کند و درباره‌ی کشتن گربه‌ی مورد علاقه‌ی شوهرش می‌گوید، دیگر زن‌ها نیز از چنین اتفاق مشابهی در زندگی‌شان پرده برمی‌دارند. گویی رازهایی مگو علیه سیستم مردسالاری وجود دارد. طوطی، ماهی و گربه همه‌شان نمادهایی از جهان مردانه هستند. این زن‌ها مجبورند بخاطر همسرشان از این حیوانات نگه داری کنند.

فیلم نایت‌بچ از لحاظ ایده دربردارنده‌ی تفکری سنگین است. فیلمساز کاملا عامدانه از بکارگیری یک لحن تلخ و سرد فاصله می‌گیرد تا مخاطبان بیشتری را به خود جذب کند. نایت‌بچ با لحنی کمدی به تماشاگرش نزدیک می‌شود و ترجیح می‌دهد که از مسائل عمیق فلسفی فاصله بگیرد، چراکه دوست دارد به مخاطب‌اش با زبانی ساده و روان نزدیک شود.