فیلم A Simple Accident

عنوان اصلی: Un Simple Accident

• کارگردان: جعفر پناهی
• بازیگران: مجید پناهی
• کشور: ایران | کن ۲۰۲۵
• تاریخ اکران: ۱۹ شهریور ۱۴۰۴

خلاصه داستان: داستان فیلم «یک تصادف ساده»، به‌بررسی پیامدهای غیرمنتظره‌ای می‌پردازد که از یک حادثه جزئی آغاز می‌شوند. این فیلم زنجیره‌ای از وقایع را به‌تصویر می‌کشد که افراد را در موقعیت‌های بحرانی به‌هم پیوند می‌دهد و سؤالاتی درباره مسئولیت، سرنوشت و تأثیر تصمیمات کوچک بر زندگی انسان‌ها مطرح می‌کند. اطلاعات بیشتری از داستان فیلم جدید جعفر پناهی در دسترس نیست.

فیلم Un Simple Accident، ساخته جعفر پناهی، اثری در ژانر درام و تریلر است که با نگاهی مینیمالیستی و انسان‌گرایانه، پیامدهای یک حادثه به‌ظاهر جزئی را دنبال می‌کند؛ حادثه‌ای که به‌تدریج شبکه‌ای از روابط انسانی، مسئولیت‌های اخلاقی و تنش‌های پنهان اجتماعی را آشکار می‌سازد. فیلم مانند بسیاری از آثار پیشین پناهی، فضایی محدود و موقعیت‌محور دارد و با تمرکز بر جزئیات رفتاری شخصیت‌ها، نوعی تعلیق درونی و روان‌شناسانه ایجاد می‌کند. به‌گفته منابع فرانسوی، پناهی این فیلم را بدون مجوز رسمی در ایران ساخته است. فیلم Un Simple Accident با مشارکت تهیه‌کنندگانی از فرانسه و لوکزامبورگ ساخته شده و بخش عمده‌ای از مراحل پس‌تولید آن نیز خارج از ایران انجام گرفته است. نمایش جهانی فیلم در جشنواره کن ۲۰۲۵، بار دیگر پناهی را در مرکز توجه سینمای جهانی قرار داده است. بااین‌حال، فیلم جدید جعفر پناهی، یکی از مرموزترین آثار حاضر در جشنواره کن ۲۰۲۵ است. جزئیات داستان و بازیگران این فیلم به‌طور کامل مخفی نگه داشته شده‌اند، به‌طوری که حتی در کنفرانس مطبوعاتی جشنواره نیز اطلاعاتی درباره آن ارائه نشد.

جعفر پناهی، یکی از برجسته‌ترین و جسورترین فیلمسازان معاصر ایرانی است که سینمایش را می‌توان آمیزه‌ای از رئالیسم اجتماعی، نقد سیاسی و بهره فراوان و آزادانه از فرم‌های خلاقانه دانست. آثار او اغلب در بستر محدودیت‌های شدید ساخته شده‌اند و همین شرایط، فیلم‌هایش را به‌نمونه‌هایی نادر از مقاومت هنری در فضایی بسته تبدیل کرده است. پناهی از اواخر دهه ۱۳۷۰ با فیلم‌هایی چون «بادکنک سفید»، «دایره»، «طلای سرخ» و «آفساید» شناخته شد و جایگاه خود را به‌عنوان صدایی مستقل و منتقد تثبیت کرد. فیلم‌های او اغلب با دوربین‌هایی کوچک، بازیگران غیرحرفه‌ای، فضاهای شهری و ساختاری مینیمالیستی ساخته می‌شوند، اما درعین‌حال، قدرت روایی بالایی در انتقال پیام‌های سیاسی و انسانی دارند. ویژگی بارز سینمای پناهی استفاده از واقعیت به‌عنوان بستری برای درامی مستندگونه است؛ او مرز بین واقعیت و داستان را بارها شکسته است، و این مثال را می‌توان در فیلم‌هایی چون «این یک فیلم نیست» یا «تاکسی» مشاهده کرد. در بسیاری از آثارش، خودش نیز حضور دارد و تجربهٔ زیستی‌اش را مستقیماً در دل روایت می‌نشاند.

جعفر پناهی رابطه‌ای دیرینه و تأثیرگذار با جشنواره کن دارد. با وجود ممنوعیت خروج از کشور، آثارش بارها به‌شکل قاچاقی به‌جشنواره‌های بین‌المللی، ازجمله کن، راه یافته‌اند و تحسین‌های فراوانی کسب کرده‌اند. جشنواره کن همواره یکی از حامیان اصلی پناهی بوده است و بارها به‌طور رسمی از محدودیت‌های اعمال‌شده علیه او انتقاد کرده است. برای مثال در سال ۲۰۱۰، هنگام زندانی شدن پناهی، کن با صدور بیانیه‌ای رسمی خواستار آزادی او شد. فیلم «خرس نیست» در سال ۲۰۲۲ نیز بدون حضور پناهی در جشنواره و با نمایندگی تیم تولید، در کن به‌نمایش درآمد و جایزهٔ ویژه هیئت داوران را کسب کرد. فیلم تازه او، Un Simple Accident، نیز بار دیگر این پیوند پنهان، اما مؤثر بین پناهی و جشنواره کن را یادآوری می‌کند؛ فیلمی که در سکوت خبری ساخته شده، در دل ممنوعیت، اما در معتبرترین جشنواره جهان رونمایی می‌شود؛ نمایشی از قدرت خلاقه سینما در برابر سرکوب و سانسور.