گم‌شدن به‌دنبال رشته‌های پیچیده، حلقه‌‌ای و پیچ‌خورده از باقی‌مانده ابرنواختر سیمیس 147 آسان است.

این سحابی رشته‌ای که با نام شارپلس 2-240 نیز فهرست‌بندی می‌شود، با نام مستعار سحابی اسپاگتی شناخته می‌شود.

در تصویر روز ناسا چه می‌بینیم؟

این ساختار گازی چشم‌گیر که در مرز صورت‌های فلکی گاو (ثور) و ارابه‌سوار دیده‌ می‌شود، تقریباً 3 درجه در آسمان، معادل 6 ماه کامل را پوشش می‌دهد.

این ابر بازمانده حدود 150 سال نوری طول دارد و در فاصله 3000 سال نوری از ما قرار دارد.

تصویر ترکیبی شامل داده‌هایی است که از طریق فیلترهای باند باریک با جداسازی انتشار گازهای درخشان هیدروژن (قرمز) و اکسیژن (آبی) گرفته‌ شده‌ است.

بقایای ابرنواختر حدود 40,000 سال سن دارد، یعنی نور حاصل از این انفجار عظیم ستاره‌ای برای اولین‌بار زمانی که ماموت‌های پشمالو آزادانه پرسه می‌زدند به زمین رسید.

علاوه‌بر بقایای درحال انبساط، این فاجعه کیهانی یک تپ‌اختر را پشت سر گذاشت. تپ‌اختر ستاره نوترونی درحال چرخش از بقایای هسته ستاره اصلی است.