درام‌های روانشناختی همیشه مخاطبان خود را پیدا می‌کنند. فیلم‌هایی که ایده‌های روانشناسی بخش مهمی از روایت‌شان است. فیلم پیچ تند هم درامی روانشناسانه با محوریت یک شخصیت اصلی است که درگیر وقایعی می‌شود و زندگی‌اش تحت تاثیر قرار می‌گیرد. این وقایع که ریشه‌ای روانشناختی دارند تبدیل به دستمایه‌ای برای روایت فیلم می‌شوند. فیلم‌هایی که متاثر از کشمکش‌های درونی ساخته می‌شوند، جهانی متفاوت را به روی مخاطب باز می‌کنند، مخاطب در این شرایط به جست‌وجوی چیزهایی می‌رود که شاید هیچگاه لمس‌شان نکرده است و همین تبدیل به سخت‌ترین کار ممکن برای کارگردان در پروسه‌ی تولید فیلم می‌شود.

این فیلم ایده‌ی خوبی دارد. می‌توانست خیلی بهتر از این‌ها خودش را پرداخت کند اما چنین اتفاقی نمی‌افتد. پیچ تند نمونه‌ی هدر رفته‌ی یک ایده‌ی اولیه‌ی خوب است. با اینحال بازی خوب بن فاستر خیلی جاها فیلم را سرپا نگه می‌دارد. از طرفی هم لحن فیلم خوب از آب درآمده است. این عنصر از ابتدا تا انتهای روایت یکدست حرکت می‌کند. لحن فیلم نه آنقدر تلخ است که مخاطب را ناامید کند و نه آنقدر خوشبینانه است که در تضاد با محتوای اثر باشد. این فیلم با توجه به ایده‌اش ارزش یکبار دیدن را دارد.

در ادامه داستان فیلم لو می‌رود