در 22 اکتبر 1992، شاتل فضایی کلمبیا با خاکستر «جین رادنبری»، خالق «پیشتازان فضا»، به فضا پرتاب شد.

در طول مأموریت STS-52، فضانورد ناسا و فرمانده شاتل «جیمز ودربی» به درخواست «ماجل بارت»، همسر رادنبری، ظرف کوچکی با بخشی از خاکستر رودنبری را با خود به فضا بردند. این رؤیای همیشگی رادنبری بود که به فضا برود، اما تا زمانی که زنده بود هرگز نتوانست آن را محقق کند.

به لطف همسرش، اندکی از رادنبری سرانجام تقریباً یک سال پس از مرگ او به فضا راه یافت. ماجل از مدیر ناسا، «دن گلدین»، خواست به او کمک کند تا آرزوی همیشگی جین برای سفر فضایی را برآورده کند. گلدین یک پرواز غیر رسمی را تأیید کرد.

جیمز ودربی، خاکستر رادنبری را در میان وسیله‌های شخصی خود حمل کرد تا در شاتل فضایی کلمبیا به مدار گردش کند.

ناسا و خانواده‌اش تا دو سال بعد به کسی در مورد آن چیزی نگفته بودند. تا مه سال 1994 که سلستیس به‌عنوان شرکتی که خاکسپاری فضایی را ممکن می‌کرد تأسیس شد. این شرکت تنها نمونه‌های کوچکی از بقایای سوزانده‌شده را به فضا پرتاب می‌کند، زیرا پرتاب همه آن بسیار گران‌تر خواهد بود.

اکنون، لحظه تاریخی پرتاب خاکستر جین رادنبری به‌عنوان اولین دفن فضایی مشهور شده است.