26 آوریل 1994، تصویری از تلسکوپ فضایی هابل (HST)، کهکشان میزبان یک اختروش را نشان داد. انبوهی از جزئیات جدید در این تصویر، به حل معمای سه دهه‌ای درمورد ماهیت واقعی کوازارها یا اختروش‌ها، دورترین و پرانرژی‌ترین اجرام در کیهان کمک کرد.

تصویر هابل به وضوح نشان می‌داد که اختروشی موسوم به 1229+204 در هسته کهکشانی قرار دارد که شکل مشترکی از دو بازوی مارپیچی ستاره دارد و با ویژگی میله‌ای به هم متصل شده‌اند. همچنین کهکشان میزبان در یک برخورد تماشایی با کهکشان کوتوله است.

این برخورد ظاهراً به «موتور اختروش» در مرکز کهکشان، که احتمالاً یک سیاهچاله عظیم است، سوخت می‌دهد و باعث ایجاد محل‌های تشکیل ستاره‌‌ای جدید می‌شود.

این تصویر یکی از دو اختروش نسبتاً نزدیک است که به‌عنوان اهداف اولیه برای آزمایش وضوح و محدوده دینامیکی دوربین میدان وسیع و سیاره‌ای تازه نصب‌شده‌ هابل انتخاب شده‌‌ بودند.

این دوربین حاوی ویژگی‌های اپتیکی خاصی برای تصحیح نقص در آینه اصلی هابل بود.

کوازارها دورترین اجرام کیهان هستند. به همین ترتیب یکی از اولین اجرام شناخته‌شده‌ای هستند که در جهان جوان، یعنی بیش از 12 هزار میلیون سال پیش، شکل گرفته‌اند.

پذیرفته‌شده‌ترین تصور این است که اختروش‌ها در کهکشان‌هایی با سیاه‌چاله‌های فعال و پرجرم در مرکزشان قرار دارند. بااین‌حال، به‌دلیل فاصله بسیار زیاد، کهکشان‌های «میزبان» بسیار کوچک و کم‌نور به‌نظر می‌رسند. در مقابل نور بسیار درخشان‌تر اختروش در مرکز، آنها به سختی دیده می‌شوند.

اگرچه یک اختروش ممکن است خیلی بزرگ‌تر از منظومه شمسی ما نباشد، اما به اندازه میلیون‌ها ستاره انرژی آزاد می‌کند.