گفته می‌شود استارنیک‌ها بر غرب تسلط داشتند؛ قبایل کوچک‌تر را به بردگی می‌گرفتند و در سراسر قاره آمریکا پایگاه‌هایی مستحکم ساخته بودند. سرنوشت آنها نیز مبهم است؛ یا منقرض شدند یا به آسمان‌ها بازگشتند.

جالب است که برخی نام استارنیک را برگرفته از نژاد عناقیم در متون مقدس می‌دانند که در کتاب اعداد به آنها اشاره شده است. این ارتباط، بعد دیگری به این افسانه‌های اسرارآمیز اضافه می‌کند و این سوال را پیش می‌کشد که آیا ریشه این داستان‌ها مشترک است.

از پایوت‌های موقرمز تا آزتک‌های سازنده

در سمت دیگر قاره، پایوت‌ها افسانه‌هایی شفاهی درباره غول‌های موقرمز و آدم‌خوار دارند که در غار لاولاک نوادا زندگی می‌کردند. طبق این افسانه‌ها، قد این غول‌ها به بیش از ۳ متر می‌رسید.

نکته شگفت‌انگیز این است که باستان‌شناسان در گذشته بقایای انسان‌هایی با موهای قرمز را در این منطقه کشف کرده‌اند. این کشف باعث شده است برخی محققان با دید جدی‌تری به افسانه‌های پایوت‌ها نگاه کنند.

در مکزیک امروزی نیز افسانه‌های آزتک‌ها به وجود نژادی از غول‌ها به نام کوینامتزین (Quinametzin) اشاره دارند. در اساطیر آزتک این غول‌ها سازندگان شهر باستانی تئوتیئواکان و هرم بزرگ چولولا بودند. مردم تلاسکالا حتی ادعا کردند که در زمان نزدیک به فتح اسپانیا، خودشان با آخرین غول‌های باستانی روی زمین جنگیده‌اند.

روایتی از غول‌ها در آمریکای جنوبی

داستان غول‌های باستانی به آمریکای شمالی محدود نمی‌شود. در پرو، مردم باستانی مانتا از نژادی غول‌پیکر صحبت می‌کنند که در گذشته‌های دور در کنار آنها زندگی می‌کردند. افسانه آنها می‌گوید که گروهی از مردان با قایق‌هایی از جنس نی به بزرگی کشتی‌های بزرگ به ساحل رسیدند.

قد آنها به اندازه‌ای بود که از زانو به پایین با قد یک مرد معمولی برابری می‌کرد. اعضای بدنشان متناسب با جثه بزرگشان بود و دیدن سرهای آنها با موهایی که تا شانه‌هایشان می‌رسید، منظره‌ای هیولاوار داشت.

این حجم از روایات مشابه در فرهنگ‌های مختلف که هزاران کیلومتر از یکدیگر فاصله داشتند، بسیار قابل تامل است. آیا می‌توان همه این داستان‌ها را صرفا زاییده تخیل دانست یا این افسانه‌ها بازتابی از یک حقیقت تاریخی گمشده هستند؟