ژانر اکشن به دلیل پایبند بودن به تکنیک، این روزها افراد سینمایی را به سوی خود جذب نمی‌کند. همه‌چیزِ یک اثر سینمایی فدای اکشن می‌شود. فدای خون بازی. اما فاجعه در نقطه‌ای اتفاق می‌افتاد که فیلمی در همین اکشن نیز شکست بخورد. The Old Guard 2 دقیقا چنین فیلمی است. از بابت فیلمنامه و درام بسیار ضعف دارد. تنها امید مخاطب به اکشنی است که در قسمت اول کمی از طعم آن چشید. اما در قسمت دوم خبری از آن اکشن تماشایی نیست. کات‌های متعدد و طراحی نبردهای ضعیف، The Old Guard 2 را به فیلمی بسیار ضعیف و فاقد ارزش تبدیل کرده‌ است.

فیلم «نگهبانان قدیمی ۲» ادامه‌ای بر داستان گروهی از جنگجویان نامیرا است که قرن‌ها برای محافظت از بشریت مبارزه کرده‌اند. این فیلم به کارگردانی ویکتوریا ماهونی و با بازی شارلیز ترون در نقش اندی (آندروماخه)، کیکی لین، مروان کنزاری، لوکا مارینلی، ماتیاس خونارتس، ورونیکا انگو، چیویتل اجیوفور، اوما تورمن و هنری گلدینگ ساخته شده است. داستان فیلم بر اساس کمیک‌های گرگ روکا و لئاندرو فرناندز شکل گرفته و در ژانر اکشن، فانتزی و درام قرار دارد. داستان شش ماه پس از وقایع فیلم اول (۲۰۲۰) آغاز می‌شود. اندی، رهبر گروه جنگجویان نامیرا، همراه با جو، نیکی، نایل و کوپلی، مأموریتی برای بازیابی انبار تسلیحات در اسپلیت انجام می‌دهد. در همین حال، در سواحل رم، یک تابوت آهنین از کف اقیانوس بیرون کشیده می‌شود که حاوی کویین (ورونیکا انگو)، یکی از نامیرایان قدیمی و دوست سابق اندی است که ۵۰۰ سال پیش به اتهام جادوگری در تابوت آهنین زندانی شده و به دریا انداخته شده بود.

شخصیتی مثلا مرموز به نام دیسکورد (اوما تورمن)، که بعداً مشخص می‌شود اولین نامیرای تاریخ است، کویین را آزاد می‌کند. کویین، که از سال‌ها عذاب در زیر آب خشمگین و شکسته شده، تصمیم به انتقام از اندی و گروهش می‌گیرد، زیرا معتقد است اندی او را رها کرده است. دیسکورد، که خود فانی شده اما این راز را پنهان نگه داشته، از خشم کویین برای پیشبرد نقشه‌های خود علیه گروه استفاده می‌کند. قبل از رسیدن به نقدِ داستان، می‌خواهم از سکانس ابتدایی شروع کنم. سکانسی بسیار کلیشه‌ای و ساده که قرار است فیلم را با اکشنی نفس‌گیر آغاز کند. اما چیزی که مخاطب شاهد آن است، اثری ضعیف و اکشنی دست و پا شکسته است. این اکشن به دلیل کات‌های متعدد و طراحی نبردهای تن به تن ضعیف، به پاشنه آشیل فیلم تبدیل شده‌ است. چرا که این اکشن تنها راه نجات فیلمی است نه قصه دارد و نه بلد است رابطه میان کاراکترهایش را خلق کند. نکته جالب توجه هم در این است که قسمت نخست به مراتب اکشن قوی و با کیفیت‌تری داشت. شاید به دلیل عوض شدن عوامل ساخت است که ما با چنین پسرفتی مواجه هستیم. هرچه هست، The Old Guard 2 نتوانسته مخاطبین خود را راضی کند. تنها شارلیز ترون است که در اکشن کمی بهتر از دیگر بازیگران ظاهر شده. آن هم به دلیل تجربه بازیگری در فیلم‌های اکشن است و این تجربه در فیلم مذکور به کمک او آمده. وگرنه طراحی اکشن The Old Guard 2 ما قبل نقد است.

همان‌طور که در ابتدای نقد نوشتم، در کنار اکشن ضعیف، فیلم از بابت درام و فیلمنامه نیز سوراخ‌های بسیاری دارد. داستان کامل وام گرفته از قسمت اول است. در قسمت دوم هیچ تلاشی برای ساخت هویت مستقل نمی‌شود. رابطه کاراکترها با یکدیگر هویت ندارند و دست به دامن قسمت قبلی شده‌اند. دختر چینی مبحوس در کف دریا در کنار بازی بد، شخصیت ضعیفی دارد. در قسمت یک او یک شیطان بود. چهره‌ای خبیث که قرار بود قسمت دوم را از بابت رویارویی به اثری نفس‌گیر تبدیل کند. اما نه. خبری از این موارد نیست. هیچ رابطه‌ای میان او و اندی شکل نمی‌گیرد. صحنه‌های احساسی این دو چیزی جز چند سکانس سانتیمانتال نیست. دختر چینی ۵۰۰ سال زیر دریا مبحوس بوده، اما به هنگام آزادی خیلی راحت با تکنولوژی و دنیای جدید اُنس می‌گیرد. تفنگ به دست گرفته و سوار ماشین و هواپیما می‌شود. هیچ حیرتی در چشمان او نیست. این یعنی فیلمنامه و کارگردانی ضعیف، فیلمنامه‌ای که نتوانسته کاراکتری که در ذهن داشته را به تصویر بکشد. البته این ایراد کل فیلم است. The Old Guard 2 چیزی جز یک کانسپت نیست. یک ایده جذاب که اصلا عملی نشده. ایده جذابی از حیرت بشر در مقابل زمان. کاراکترها مثل نقل و نبات ادعا می‌کنند که ۲۰۰۰ سال سن دارند، اما کو؟ کجاست آن خستگی اگزیستانسیالیستی در چشمان آن‌ها؟ کجاست آن خِرد دو هزار ساله؟ ایده جذابی که چفت و بند ندارد. The Old Guard 2 همین است. ایده جذابی است اما ساخته نمی‌شود. قصه سوراخ دارد و نویسنده نتوانسته این سوراخ‌ها با تکنیک خود پُر کند. مرد آسیایی ادعا می‌کند که می‌شود نامیرایی را به دیگری انتقال داد و تنها کافی است با رضایت قلبی این اتفاق بیافتد. خب چگونه این اتفاق افتاد؟ مخاطب چگونه پی برد که نامیرایی اندی بازگشت؟ این‌ نوع موارد در فیلمنامه زیاد است و ما را توان نوشتن از همه آن‌ها غیرممکن. اما یک چیز مشخص است. The Old Guard 2 هرچه هست، فیلم خوبی نیست. قصه ضعیفی دارد و همه‌چیز در یک کانسپت خلاصه شده است.

پس از موفقیت نسبی قسمت اول، انتظار می‌رفت The Old Guard 2 با عمق بیشتر، شخصیت‌پردازی دقیق‌تر و داستانی پیچیده‌تر پا به میدان بگذارد. اما آنچه در این دنباله ارائه شده، نه‌ تنها انتظارات را برآورده نمی‌کند، بلکه گامی به عقب در مسیر یک فرنچایز بالقوه جذاب به شمار می‌رود. در حالی که قسمت اول با ایده جاودانگی و اخلاقیات کشتن در دل نبردها، سؤالاتی فلسفی را مطرح می‌کرد، قسمت دوم بیشتر به یک اکشن کلیشه‌ای و تکراری با دیالوگ‌های نچسب و صحنه‌های بدون بار دراماتیک تبدیل شده است. شخصیت‌ها بیش از آنکه درگیر رشد و تحول باشند، درگیر بی‌هدفی و تکرار مکررات‌اند. به‌ویژه بازگشت شخصیت “کوئین” (با بازی ورونیکو نگویی) آن‌طور که باید هیجان‌انگیز نیست و عملاً به ضدکلیشه‌ای کم‌رمق تبدیل می‌شود. اندی (با بازی شارلیز ترون) که در فیلم اول وزنه سنگین احساسی و اخلاقی ماجرا بود، در این قسمت به شخصیتی تخت و بی‌اثر تبدیل شده است. دیگر اعضای تیم نیز بیشتر نقش سیاهی‌لشکر‌هایی با قدرت خاص دارند تا انسان‌هایی با داستان و عمق. رابطه‌ها سرد، دیالوگ‌ها تصنعی و کشمکش‌های درونی شخصیت‌ها فراموش‌شده‌اند. با وجود بودجه بالا و امکانات فنی نتفلیکس، سکانس‌های اکشن فیلم نه‌تنها نوآورانه نیستند، بلکه خسته‌کننده، قابل پیش‌بینی و بی‌روح‌اند. انگار صحنه‌ها فقط برای پُر کردن زمان طراحی شده‌اند، نه برای پیشبرد روایت یا ارتقای هیجان تماشاگر. ویکتوریا ماهونی که جانشین جینا پرینس-بایدوود شده، نتوانسته انسجام لازم را در روایت و فضاسازی ایجاد کند. فیلم از نظر ریتم دچار آشفتگی است؛ لحظات احساسی ناگهانی و فاقد زمینه‌سازی‌اند و گذار میان صحنه‌ها ناهماهنگ است. فیلم بیش از آنکه دنباله‌ای وفادار به دنیای قسمت اول باشد، به تقلیدی بی‌روح از فیلم‌های اکشن شبکه‌ای شباهت دارد.

در نهایت، The Old Guard 2 نه‌ تنها به عنوان یک دنباله، بلکه به ‌عنوان یک فیلم مستقل نیز دچار شکست است. اثری که از دل یک کانسپت بالقوه جذاب متولد شده، اما در عمل نتوانسته از سطح یک طرح خام و ناتمام فراتر رود. فیلمنامه‌ای پر از حفره، کارگردانی فاقد جسارت، اکشنی بی‌رمق و شخصیت‌هایی که بیشتر ادعا دارند تا حضور واقعی، دست به دست هم داده‌اند تا این فیلم به یک فرصت از دست‌رفته بدل شود. اگرچه قسمت اول موفق شد با تلفیق هیجان و فلسفه‌ای ضمنی درباره جاودانگی مخاطب را با خود همراه کند، اما قسمت دوم نه سوالی می‌پرسد و نه جوابی می‌دهد. تنها شارلیز ترون است که همچنان در تلاش است این ویرانه روایی را بر دوش بکشد، اما بازی یک بازیگر، نمی‌تواند یک فیلم را نجات دهد. The Old Guard 2 تصویری است از آنچه می‌شود وقتی یک ایده خوب بدون عمق و جسارت اجرایی می‌شود: یک سقوط بی‌صدای سینمایی.

نمره نویسنده به فیلم: ۳ از ۱۰